İnsanın zamanı ile imtihanı, henüz anne rahmine düştüğü o ilk anda başlar. Dokuz ay boyunca karanlık ama bir o kadar sıcak, güvenli ve huzurlu bir âlemde sürer yolculuğu. Sonra bir gün, hiç tanımadığı bambaşka bir dünyanın kapısı açılır önüne. Gözlerini açtığında, üzerine sevgiyle eğilen bir anne vardır; sığınabileceği bir liman gibi duran bir baba ve “el bebek gül bebek” geçirilen o masum, tertemiz bebeklik günleri…

Zaman ilerler, çocukluk gelir. Dünyanın en saf gülüşlerini o günlerde bırakırsınız geriye. Düşersiniz, kalkarsınız; sevinirsiniz, ağlarsınız; ama her seferinde yine oyuna, yine hayata koşarsınız. Anne ve babanın gözünde en kıymetli armağan sizsinizdir ve yeryüzü bütün renkleriyle size aittir sanki.

Derken gençlik belirir ufukta. Biraz telaş, biraz heyecan, biraz da kendini keşfetme çabası… Artık hayalleriniz vardır, arzularınız vardır, “Ben de varım!” diyebildiğiniz bir dünya başlar. Kanınız hızlı akar,........

© Van Havadis