İnsanın dünyaya gözlerini açtığı anda başlayan o büyük yolculukta, ilk ışığı tutan iki eldir anneyle baba.
Annenin şefkati, babanın gölgesinden dökülen güven…
İnsanın içindeki en temiz harfler, önce onların yüreğinde yazılır.

Sonra hayat devam eder.
Biz büyürüz.
Ve yolumuza sözleriyle, duasıyla, bakışıyla iz bırakan insanlar çıkar.
Köy imamı bir dua olur,
Dedemizin sesi bir hikâye,
Ninemizin nefesi bir hatıra…
Her biri içimize görünmez bir harf bırakır.

Ama bir gün…
Tüm bu uğultuların arasından daha derin bir ses yükselir: Öğretmenin sesi.
O ses, insanın kaderine dokunan sesti.

Biz İskele Yatılı’da okuduk.
Gece lambalarının altında, ev hasretinin iç bucaklarını taşırken…
Bir öğretmenin gülüşü, bir annenin sığınağı;
Bir öğretmenin omzu, bir babanın güveniydi........

© Van Havadis