Evlat… |
Dün İkram Doğaç ağabeyimiz ve Ekrem Başkan ile birlikte Ayhan Başkanımızın taziyesine katıldık.
Taziye evinin ağır havası henüz üzerimize çökmüşken, orada, aynı mekânda bir başka dostumuzun daha acı haberini tesirle öğrendik:
Henüz 15 yaşındaki evladını toprağa verdiklerini…
Bu haber, o an içimize ağır bir taş gibi oturdu. Sanki bulunduğumuz yerin sessizliği daha da derinleşti, nefeslerimizi bile içine çeken bir hüzün çöktü. Bir babanın yüreğinde açılan o uçurumun karşısında insan ne söyleyeceğini bilemez hâle geliyor.
Babasına bir iki teselli sözü söylemeye çalıştım; fakat kelimelerin böylesi bir acının yanında nasıl da güçsüz kaldığını hissettim. Bana sadece şunu söyledi:
“Allah böyle bir acıyı kimseye yaşatmasın.”
İnsanın ömrüne sığmayacak büyüklükteki bir acının tek cümlelik feryadıydı bu…
Bir yandan sessiz, bir yandan yürek paralayan.
Evlat…
İnsanın gönlündeki en saf, en derin, en kutsal sevgidir. Bir çocuğun anne karnına düşüşü, bebekliği, ilk adımı, ilk gülüşü… Sonra çocukluğu,........