Çocukluğumun hatırı sayılır günlerinin geçtiği köyde kadına "Kadın" denmezdi, ayıptı...
Anne olan kadına da "Anne" denmezdi. "Annesi, anacığı" falan.. -ı-ııhh zinhar ağzı dili bağlanır adamın ne diyosun? "Çocuğum, evladım, yavrum" gibi sakıncalı kelimeler analıkta uzatmalara gidip emekliye ayrılmaya yakın, çağayı çocuğu everme günlerinde söylenebilirdi. Çünkü öyle... Ayıp...
Kadınların en çok duyduğu hitap "Gelin"di. Kayınvalide hakkın rahmetine kavuşana kadar gelin, ne kadın, ne anneydi hane içinde. Sofrada yeri yoktu. Evlat başı okşanmaz, düşen bebe kaynananın, kayınbabanın yanında tutup kaldırılmazdı.
Hamile kadının derdi sezeryan ya da normal doğurmak değil; doğurabilmekti... Sütün gelip........