Elli yıldır yollardayım... |
“Ah ben mecbur kalmasam bu mesleği seçer miydim? Bu mesleği kucağımda buldum...”
Çocukluğunu hiç yaşayamamıştı. İlkokulu bitirir bitirmez ailesi onu nakliyecilik yapan dayısının yanına muavin olarak vermişti. Daha çocuk yaşta direksiyon başına geçmiş şehir şehir dolaşmaya başlamıştı. Uykusuz yolda kaldığı, bazen on on beş gün evine gelmediği günler olmuştu. Sıcak bir yuvaya ana baba sevgisine hasret bir hayat sürmüştü. Anasının, şöyle dumanı üstünde tüten bir tas tarhana çorbası gözünde tütüyordu ama yapacak fazla bir şeyi yoktu. "Yoksulluğun gözü kör olsun" diyor boynunu büküyor, ekmek parası diyerek direksiyon başına geçiyordu...
"Tam elli yıldır yollardayım dostum. Sıcak bir aile ortamını her zaman özlemişimdir. Evlendim çocuklarım oldu ama değişen bir şey olmadı. Eskiden anamı........