“Hayatın içinde hayatla ilgisiz, karşılıksız ve çıkarsız bir o kadar da doyumsuz sevgi...” Dedelerin torun muhabbeti, gıdıklanarak da olsa gülünmesi gereken fıkra gibidir başkalarına. Dedeler için torun, yakasına takamadığı için kucağında taşıdığı, sürekli öpüp kokladığı şeref madalyasına benzer... “Bizim torun” derken dedenin yüzüne yayılan tebessüm, bütün canlı ve pastel renkleri içinde barındıran nonfigüratif bir tabloyu andırır... Dedeler için torun, çok sevdiği ama gözü kör olası hayat şartlarının yeteri kadar izin vermediği; sevmeye hasret bıraktığı çocuğunun çocuğudur... Bir bakıma yarım kalmış hasretin adıdır... Sevginin ikinci şansıdır... Dedenin toruna sevgi göstermesinde limit yoktur... Sev sev bitmez... Hele de onlarla yaşanan o........