Geçen hafta Paulo Freire’nin “Ezilenlerin Pedagojisi” kitabını alıp, daha önce altını çizdiğim satırlarda biraz dolaştım. Yazıya girmeden önce bu kitaptan üç tane alıntı yapmak istiyorum.
“Ezenler için değerli olan, ezilenlerin hiçbir şeysiz kalması pahasına da olsa hep daha fazlasına sahip olmaktır. Onlar için olmak, sahip olmaktır.”
“Postmodernizmin bazı akımlarına kanıp bugün sınıfsız bir dünyada yaşıyormuşuz gibi davranmak akademik bir namussuzluktur. Batılı medya ve siyaset uzmanları çoğu zaman dinsel kültürel aşırılıkları tüm Müslümanlara genelleyerek, hepsini birden potansiyel teröristler gibi gösterirler. Bu eğilim, romantikleştirilmiş Avrupa merkezli bir değerler merkezi oluşturmak üzere tasarlanmış bir yanıltma mekanizmasıdır.”
“Bir toplumun gelişip gelişmediğine karar vermek için kişi başına düşen gelire dayanan kıstasların ötesine geçilmelidir. Temel ve belirleyici kıstas, toplumun kendi için varlık olup olmadığıdır. Değilse, diğer kıstaslar gelişmenin değil, modernleşmenin göstergesidir.”
***
Bu cümleler çoğumuzun farkında olduğu şeylerden bahsediyor belki. Ama Gazze gündemiyle birlikte bazı gerçekleri yeniden hatırlamak ve hatırlatmak gerekiyor. Çünkü çok önemli bir dönemeçte olduğumuzu hissediyorum. Dünyanın Müslümanlara bakışında çok olumlu bir değişiklik var.
Gazze’li Müslümanların tevekkülü ve ölüm karşısındaki........