Ankara Dikmen’deki bir iş hanında çaycı baba… Evde-en büyüğü 16 yasında- beş çocuğun iyi okuması, iyi yemesi ve iyi giymesi için bütün enerjisini harcayan ev hanımı bir anne. Huzurun sadece paraya bağlı olmadığını ispatlarcasına, birbirine bağlı, eğlenceli ve huzurlu bir aile… Bu ailenin en büyük kızı Ece’yi tesadüfen tanıdım. Tam olarak söyle oldu: Hemen her aksam basta ekmek olmak üzere çeşitli şeyler aldığım süpermarkete girdim geçen hafta akşamüzeri. Üç kasadan ikisi bostu. Dolu olanda ise işe yeni başlamış olmalı ki, ilk defa gördüğüm 16 yaslarında esmer bir kız gülümsüyordu. - Hayırlı olsun, dedim. - Sağ olun, dedi. - Burada tutunmak zor, tezgâhtarlar çok fazla değişiyor. Bakalım sen kalıcı olabilecek misin, dedim. Gülünce, ağzındaki telden ortodonti tedavisi gördüğünü anladım. - Bu ise mecburum, dayanmam lazım, dedi. O, yüzüne dökülen kara saçlarını kulağının arkasına itip, acemice hareketlerle kasanın okumadığı etiketin rakamlarını girmeye çalışırken,........