İBB’yi sıçrama tahtası olarak gören Ekrem İmamoğlu ve destekçileri, devrin CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nu tasfiye için Özgür Özel’i sahaya sürdüler. Bu iki isim, kürsüde ortak bir açıklama yapacakları zaman Sn. Özel, genel başkan olmasına rağmen Sn. İmamoğlu’ndan ancak artakalan yeri ve artakalan zamanı kullanabiliyordu. Özgür Özel’in CHP’yi seçimlere taşıyacağı ve ardından da emâneti sahibine iâde edeceği o günlerdeki genel kanaatti. Kapalı kapılar ardındaki hesaplar çarşıya uymadı. Umulmayan taş, baş yardı. El, beyden yaman çıktı… Özgür Özel, seçimlere kadar olan dönemi itidalle geçirdi. 31 Mart Mahallî Seçimlerine giderken belki de içeriden çelme yediği, eteği çekildiği, küçümsendiği hâlde azimle çalıştı, yoluna devam etti ve kazandı. Tek Parti Zihniyetiyle milletinden uzak düşmüş CHP, çok nadir de olsa kendini yenileme hamleleri yapmıştı. Bunlardan ilki Bülent Ecevit zamanında 1970’lerde oldu. İkinci ve daha büyük hamleyi Özgür Özel yaptı. Ecevit, ancak koalisyon kurabilmişti. Gerçi, biri genel seçim, diğeri yerel seçimdir ama netice itibariyle Özel’in CHP’si daha ziyade halktan kopuk Beyaz Türklerle Kemalizm fanatizmine hapsolmuşların ve kendini seçkinler gören azınlığın partisine dönüşmüş bir yapıda 75 yıl sonra ilk defa bir seçimden birinci parti olarak çıktı. Özgür Özel ve ekibi, seçim sonuçlarını, bir görmemişlik taşkınlığına döndürmedi. Bunun ne demek olduğunu, “Karaoğlan” ünvanlı Ecevit’in 1973’te seçimi kazanması üzerine Başbakan Demirel’in evini çeviren CHP’li yığınların Nazmiye Hanıma karşı sarf ettikleri hakaretleri hatırlayanlar bilirler. Aksine; Özgür Özel, makama hürmetten söz etti ki bizim geleneğimizde vardır. “Cumhurbaşkanımızı ziyaret edeceğim” dedi. Vaki görüşme talebi üzerine de Sn. Erdoğan,........

© Türkiye