2018’in ortalarıydı. Beş yıldır birlikte çalıştığımız, şirketimiz Desnet’in en tecrübeli teknik uzmanı, ayrılma kararını bana iletti. Yıl sonuna doğru da vedasını gerçekleştirdi. Kendi işini kurdu. Üstelik bizimle aynı sektörde faaliyet göstermeye başladı, yani artık bir anlamda rakibimizdi. Bazı müşterilerimiz de onunla birlikte yeni firmasına geçmeyi tercih etti. Bu satırları okurken, muhtemelen sonu pek de iyi bitmeyen, kavgalı, hatta mahkemede bitecek bir hikâyeye giriş yaptığımı düşünmüşsünüzdür. Yine tatsız bir iş hikâyesi, yine arkadan iş çeviren bir çalışan, bir dava süreci geçti aklınızdan. Ama öyle gelişmedi. Ayrılacağını aylar öncesinden söyledi. Hatta gereken ihbar süresinden bile çok daha önce haber verdi. "Yeni ekip arkadaşları alırsanız, ben buradayken onları yetiştiririm" bile dedi. Aslında daha ilk işe başladığında "Eğer bir gün buradan ayrılırsam, kendi işimi kurarım" diyerek geleceğe dair planını da açıkça belirtmişti. Beş yıl boyunca çok iyi çalıştık. Yeni müşteriler kazandık. Bu arkadaşımız da kendi çevresinden, daha önceden tanıdığı firmaları bize kazandırdı. Yılın son günleri yaklaşırken, ondan beklenebilecek herhangi bir gevşeme, yavaşlama, ya da yeni girişimlere dair bir telaş görmedim. Çalışma arkadaşları bile zaman zaman "Acaba vaz mı geçti?" diye sormaya başlamıştı. Son iş gününde, son saatlerde son faturasını kesti. Üstelik yıl hedeflerimize ne kadar yaklaştığımızı heyecanla hesapladı. Pastamızı kesip vedalaştık. Hakkımızı helal ettik. Klasik ayrılık evrakları dışında ekstra bir şey konuşmadık. Zaten prensiplerimizi ve sınırlarımızı iyi biliyorduk. Kısa süre içinde ofisini açtı. Uzakta da değil, oldukça yakın bir konumda. "Bu........

© Türkiye