De rechts-religieuze orthodoxie is niet mijn parochie, maar toch stemt het me altijd droeviger als uit die hoek hardvochtig over vluchtelingen wordt gesproken dan wanneer dat gebeurt uit rechts-seculiere hoek. Maar waarom eigenlijk? Ik denk helemaal niet dat religieuze mensen beter zijn dan anderen, ook niet dat ze dat wel zouden móeten zijn. Waarom hanteer ik dan een andere maatstaf voor de ene categorie dan voor de andere? Hardvochtigheid vind je overal, medemenselijkheid ook, de scheidslijn ligt niet bij gelovig of ongelovig.

Hoe het ook zij, ik vond het niet zo fijn om Tom de Nooijer, fractievoorzitter van het Christelijk Verbond Oldebroek en actief binnen de jongerenafdeling van de SGP, te horen fulmineren tegen de ‘luxe’ opvang van asielzoekers op cruiseschepen. Net als Geert Wilders, van wie je niet anders kunt verwachten, hanteerde De Nooijer de noden van Nederlandse burgers als troef tegen gratis maaltijden voor asielzoekers. Onze mensen gaan van het gas af, ze lijden kou, ze moeten naar het zwembad om te douchen – ‘heel wrang’ om dan te zien hoe buitenlanders hier ontvangen worden, zei hij bij BNR-Nieuwsradio.

De Nooijer noemde het een ‘open uitnodiging’ aan de wereld: komt allen, hier is ‘gigantisch veel plek’. En hij zag de wereld inderdaad komen, dit jaar met 215.000 man. Waarop staatssecretaris Van der Burg reageerde met een tweet die dat cijfer in perspectief plaatste: “Van de 215.000 zijn er 86.000 Oekraïners. Regulier krijgen we rond de 120.000 mensen per jaar, het merendeel expats, studenten of mensen die een relatie hebben met een Nederlander en rond de 25-30.000 asielzoekers.”

Van der Burg had er nog bij kunnen zeggen dat het niet de schuld is van asielzoekers dat wij de opvang de afgelopen jaren hebben laten sloffen, net als de sociale woningbouw. En dat de gratis maaltijden deel uitmaken van een noodoplossing – in hun hutten kunnen en mogen ze niet koken. Ik keek nog even rond op het Twitter-account van De Nooijer en trof een regel aan uit Psalm 73, Herziene Statenvertaling: “Bezwijkt mijn lichaam en mijn hart, dan is God de rots van mijn hart.” Het is dat ik niet mag vloeken van de hoofdredacteur, de verleiding was er echt wel even.

Maar veel beter dan te vloeken is het te prijzen, en lof zij het initiatief van de Protestantse Kerk in Nederland om huisvesting en begeleiding te regelen voor maar liefst 8000 tot 10.000 statushouders. Een directe oplossing voor de toestanden in Ter Apel is het niet, het zal tijd kosten om alles op poten te zetten. Maar het bevordert zeker de mogelijkheid voor erkende vluchtelingen om – eindelijk – de asielzoekerscentra te kunnen verlaten, wat het hele systeem ontlast.

Dat de kerken deze opvang willen beperken tot een half jaar, eventueel te verlengen tot een jaar, lijkt me verstandig. Maar ook hoog spel. Het is goed om druk op de gemeenten te houden, het is de (lokale) overheid die voor huisvesting moet zorgen. Maar tot nog toe komt daar weinig van terecht, en wat dan? Komen deze mensen dan op straat te staan? Je wilt niet dat vluchtelingen straks in de koude regen voor kerkdeuren moeten bivakkeren.

Drie keer per week schrijft Stevo Akkerman een column waarin hij de ‘keiharde nuance’ en het ‘onverbiddelijke enerzijds-anderzijds’ preekt. Lees ze hier terug.