Billlboard, het invloedrijke Amerikaanse muziekweekblad, gaf onlangs een podium aan startups die op kunstmatige intelligentie (AI) gebaseerde software ontwikkelen waarmee computers op commando muziek kunnen ‘schrijven’. Om dit wenselijk te laten klinken, gebruikt de tech-industrie direct het woord ‘democratie’. Zo ook hier: de startups zeggen dat ze het schrijven van muziek ‘democratiseren’, want ook mensen die geen muziektraining hebben gehad kunnen straks met een druk op een knop een hit schrijven.
Dat er een eind moet komen aan de onderdrukking van mensen zonder muziektraining is mij niet bekend. Integendeel, muzikanten hebben meer bestaanszekerheid nodig, in plaats van pogingen om hen overbodig te maken. En de rest van de redenatie begrijp ik trouwens ook niet. Als ik eten door een restaurant laat bezorgen, zeg ik toch ook niet dat ik het gekookt heb?
Toch hebben deze startups goud in handen. Als generatieve kunstmatige intelligentie namelijk ergens goed in is, dan is het wel het eindeloos produceren van variaties op bestaande succesformules. Dat maakt popmuziek tot het perfecte domein hiervoor, want moderne popnummers zijn in hun kern variaties op een paar succesformules.
Dat heeft me er overigens nooit van weerhouden om naar popmuziek te luisteren. Wel merk ik dat mijn interesse in popnummers flink is afgenomen. Dat komt vast doordat ik bijna oud genoeg ben om een midlifecrisis te hebben, maar het heeft ook met de muziek zelf te maken. Die wordt helaas steeds ziellozer.
Dat bedoel ik letterlijk. Tijdens de productie van een popnummer worden tegenwoordig alle imperfecties met software gecorrigeerd. Daarmee verdwijnt ook de menselijkheid, met de kille precisie van moderne popnummers als eindresultaat. En dat is te horen, zou ik hieraan willen toevoegen, alleen horen de meeste mensen dit niet. Neem de monsterhit Despacito van Luis Fonsi. De zangpartijen klinken weliswaar loepzuiver, maar vaak onnatuurlijk. Computerachtig en metalig, alsof er in een blik gezongen wordt. Wie een muzikaal oor heeft hoort dit gelijk, al is het voor het merendeel van het poppubliek te subtiel om op te merken.
Dat metalige stemgeluid is een bijwerking van software zoals Auto-Tune en Melodyne, waarmee onzuiverheden in zangpartijen met een paar muisklikken gecorrigeerd kunnen worden. De rapper in Despacito heeft het nodig omdat hij net zo goed zingt als ik, maar ook popartiesten met een goede stem – zoals Fonsi – laten hun zangpartijen door deze software corrigeren.
Naast de zang worden ook instrumentale partijen gecorrigeerd, of zelfs geprogrammeerd. Dit gebeurt in alle moderne pop-, rock- en rapmuziek, met als ogenschijnlijk doel het bereiken van een computerachtige ‘perfectie’.
Als de mens zelf muziek probeert te maken als een computer, waarom zou kunstmatige intelligentie dat dan niet kunnen? Het poppubliek zal zonder moeite naar computergegeneerde popmuziek kunnen luisteren. Het merendeel hoort niet hoe klinisch popmuziek geworden is.
Dat maakt popmuziek niet alleen tot het perfecte domein voor generatieve kunstmatige intelligentie, het maakt het poppubliek ook tot de perfecte doelgroep. Wereldhits zullen in de nabije toekomst door AI geschreven worden. Ik ben nieuwsgierig naar de eerste.
Ilyaz Nasrullah is consulent digitale strategie. Hij schrijft om de week een column voor Trouw. Lees ze hier terug.
Straks kan iedereen een hit schrijven met een druk op de knop
Billlboard, het invloedrijke Amerikaanse muziekweekblad, gaf onlangs een podium aan startups die op kunstmatige intelligentie (AI) gebaseerde software ontwikkelen waarmee computers op commando muziek kunnen ‘schrijven’. Om dit wenselijk te laten klinken, gebruikt de tech-industrie direct het woord ‘democratie’. Zo ook hier: de startups zeggen dat ze het schrijven van muziek ‘democratiseren’, want ook mensen die geen muziektraining hebben gehad kunnen straks met een druk op een knop een hit schrijven.
Dat er een eind moet komen aan de onderdrukking van mensen zonder muziektraining is mij niet bekend. Integendeel, muzikanten hebben meer bestaanszekerheid nodig, in plaats van pogingen om hen overbodig te maken. En de rest van de redenatie begrijp ik trouwens ook niet. Als ik eten door een restaurant laat bezorgen, zeg ik toch ook niet dat ik........
© Trouw
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Yara Hawari
Patrick Gathara
Marwan Bishara
Andrew Mitrovica
Tafi Mhaka
Jan Egeland
Hipolitus Wangge
Julie Bindel
Priyamvada Gopal
Mawlawi Amir Khan Muttaqi
