Kalabalığın İçinde Kaybolan İnsan |
Zaman hızlandıkça, insan yavaşça siliniyor.
Bir çağın içindeyiz: kalabalıkların arttığı ama yüreklerin daraldığı, seslerin çoğaldığı ama anlamın azaldığı bir çağ. Sokaklar insan dolu ama kimse kimseye rastlamıyor. Göz göze gelmek artık eski bir alışkanlık, gülümsemek neredeyse bir yabancı dili konuşmak gibi.
Ve biz, her geçen gün biraz daha yalnızlaşıyoruz.
İnsanın yalnızlığı, sessiz bir çığlıktır aslında. Ama o çığlık, şehirlerin gürültüsüne karışır, kaybolur. Çünkü artık kimse duymaya, kimse anlamaya vakit ayırmaz.
Herkes bir şeyin peşindedir: daha çok para, daha yüksek makam, daha büyük güç…
Ve insan, kendi gölgesinin önüne geçmeye çalışırken, ruhunu geride bırakır.
Ne acıdır ki, bir ömür boyunca güç uğruna didiniriz; sonunda fark ederiz ki, elde ettiğimiz........