Οσο κι αν σπάω το κεφάλι μου παραμονή Χριστούγεννα αδύνατον να θυμηθώ. Ούτε και μέρες γιορτών. Μόνο πού και πού, σαν τώρα, ένα έλατο μόλις κομμένο απ’ το βουνό αναδύεται αργά στη μνήμη, και δίπλα κάτι δώρα που έφερε ο μπαμπάς, θάμουν πολύ μικρός ούτε τεσσάρων, γιατί ο Παντελής δεν είχε γεννηθεί ακόμα. Ηταν πολλά πολλά χρωματιστά στολίδια για το δέντρο, μια σειρά από μολυβένια στρατιωτάκια, σύνταγμα ολόκληρο κι ένας στρατηγός με το λοφίο τέντα. Α ναι, κι ένα τρενάκι πράσινο σκούρο του κυπαρισσιού με το κουρδιστήρι στο πλάι, βλέπεις ακόμα τότε, ούτε μπαταρίες ούτε τηλέ.

Πολύ μ’ αρέσανε θυμάμαι. Επαιξα με τα στρατιωτάκια σχηματισμούς κι επιθέσεις απάνω στο χαλί. …κι ύστερα, πριν καν τα βαρεθώ, όπως συμβαίνει με όλα, ακόμα και με τους πρώτους έρωτες, στην πιο δυνατή στιγμή της σχέσης μας, τα πήρα δίπλα στο τζάκι κι άρχισα να τα λιώνω ένα ένα στη φωτιά. Εβλεπα να αργολιώνουν κι ένιωθα μια........

© Ta Nea