Diğer
27 Temmuz 2024
Tabii bir dolu başka şey sayarsınız da…
"İnsanın sırrı"nı saklayan kutulardan birinin üzerinde "varlığının manası" yazıyorsa…
İkinci kutuya bakıverin hemen, ne yazıyor:
Varlığının kabulü ve ona saygı.
Sonra bana politika anlatın, tarih anlatın, milliyet, aidiyet, din, mezhep… ne isterseniz anlatın.
Saygıyla dinlerim.
Ben de size anlatırım.
Ama "insanın sırrı" bu iki kutudadır.
Huzur da onlarda, kavga da orada…
Mücadele de yenilgi de tam ondadır.
Söylemeye gerek var mı, aşk da oralara atar kendini, aşk da oralardan atar kendini.
Yalnızlığın da oraya sıkışmıştır, topluca inanışın, adanmışlığın, fedakârlığın, öfken, nefretin, dayanışman, bazen bir ötekinin yalnızlığına, azlığına çok ve çoğul çullanmaların da.
Bazen, insan yerine konmamanın kiri, pası, tozu sarıp boğar kutuları; bazen böbürlenmenin, şöhretin, kibrin, insanüstü sanmanın küstahlığı başkalarını ezerken, kendi kutusunu bile kırıp döker, küçük düşürür.
Sorun şu ki…
İnsan fazla düşünmezse kestirmeden gider.
"Varlığının anlamı"nı sadece inançların kadim anlatısında bulur; genellikle de (ibadet, biat, itaat başka şey) aklı ve kalbiyle tefekküre veda eder.
"Varlığına saygı"yı toplu aidiyetlerde, kutsal simgelerde arar.
Yanlıştır doğrudur, ayıptır münasiptir demiyorum; öyle düşünüyorum.
Düşünüyorsam, elbet yanılıyor da olabilirim; sizin gibi.
Sorun şu ki…
Kestirmeden gidişin gündelik, fiili; hatta sistemli sebepleri vardır.
Aile, eğitim, iş çarkı; geçim, ekonomi çarkı; devlet çarkı, görev, yükümlülük çarkı; bazen ihtiras, bazen çaresizlik çarkı; hiyerarşi, emir, buyruk, itaat çarkları… bir sürü dişli, mengene, bant, makas, bıçak bedeni ve ruhu sıkıştırır, tıkıştırır, büzer, süzer, üzer… başka kafiyeli kelimelere burada gerek olmasa dahi!
Sıkışan, tıkışan; "kendi" manasızlığına, "kendi" varoluşuna saygısızlığa maruz kalan ise büyük manalara, kalabalık saygı taleplerine atıverir kendini.
Kimlik, elbet tamamen değilse bile, biraz da budur.
Kişiliğin maruz kaldığı şiddete karşı;
Sadece, ortak........