Diğer

T24 Haftalık Yazarı

23 Kasım 2024

Bir roman düşünün… Çocukluk masumiyetini tokat gibi yüzümüze çarpan; annesinin korkutucu sessizliği, babasının affedilmez kötülüğüyle insanlığı ve aileyi sorgulatan bir hikâye. Mavi–Görüldü, yalnızca bir kurgu değil; toplumun kanayan yarasına tutulmuş acımasız bir ayna. OASIS Yayınevi’nden çıkan, Arif Bilgili ve Belgin Kuşoğlu’nun kaleme aldığı bu sarsıcı romanın ardında, ne yazık ki gerçek bir hikâye yatıyor. Evet, Mavi’nin yaşadıkları gerçek. Ve bu gerçek, sadece onun değil, görmezden gelinen sayısız mağdurun hikâyesini temsil ediyor.

Romanın yazılma sürecinde, hikâyenin anlatıcıları Arif Bilgili ve Belgin Kuşoğlu kendilerini farklı bir yüzleşmenin içinde bulmuşlar. Kuşoğlu, “Ensest istismarını kader olarak algılatmanın ya da dayatmanın kendisi bir suçtur. Bu kitabı yazarak bu boyun eğişe itiraz ettik,” diyor. Romanın kahramanı Mavi, geçmişindeki korkunç istismarın ardından hayatta kalmayı seçmiş bir kadın. Hayatını iyiliğe, başkalarının hayatlarına dokunmaya adamış. Ama bu yolculuğun kolay olduğunu kimse söyleyemez.

Ve baba kimliği altında bir canavar. Romanın karanlık yüzü. Kuşoğlu’nun deyimiyle, “Caner, romanda verildiği kadar. Onun duyguları ya da psikolojisi, insanlığa sonsuza dek kapalı.” Çünkü bazı kötülükler, yalnızca işlenmez; aynı zamanda kendini anlamanın ve affetmenin de çok ötesindedir.

Mavi, yalnızca bir hikâyenin değil, bir insanlık suçunun karanlığını ortaya koyuyor. Bu cesur romanın ışık tuttuğu gerçekleri görmeye, Mavi’nin çığlığını dinlemeye ve toplumsal yüzleşme çağrısına hazır mısınız?

- Mavi’nin hikâyesinde, yaşadığı korkunç olayları “kader” olmaktan çıkarıp toplumsal bir yüzleşme çağrısına dönüştürüyorsunuz. Bu noktada şu soru aklıma geliyor: Bu hikâyeyi yazmak sizin için bir vicdan borcu muydu?

Belgin Kuşoğlu: O kadar güzel söylediniz ki… Ensest istismarını “kader” olarak algılatmanın ya da dayatmanın kendisi de başlı başına bir istismar ve suç sayılmalı. Topluma, insanlığa, ahlaka, akla ve vicdana yönelmiş bir istismar ve suç. Toplumsal yüzleşmeye tam da buradan başlamak gerekiyor: Ensest istismarını tamı tamına ne olarak görüyoruz?

- Romanda Mavi’nin çocukluğu, bir tokat gibi yüzümüze çarpıyor. Ancak hikâyesinde en çarpıcı olan şey, anne figürünün korkutucu bir sessizliğe gömülmüş olması. Hande’nin sessizliğinin arkasında ne yatıyor: Korku mu, teslimiyet mi, sapkın bir suç ortaklığı mı? Anne(ler) nasıl sessiz kalabiliyor?

Arif Bilgili: Görünen o ki Hande’nin sessizliğinin arkasında saydıklarınızın hepsinden bir parça var. Üstü örtülü bir biçimde, erkeği tanrılaştırma ve o tanrının ilgisini dilenme de var. Çocuklarını gözden çıkartacak kertede edilgin fakat affedilmez bir dilenme bu. Kendini, kendi gözünde, tanrısı Caner üzerinden, yani tanrısı ne derse onu yaptığını düşündüğü için aklıyor belki de. Çocukların babası Caner’le Hande’nin yaptıkları aynı derecede insanlık dışı. “Yapabileceğim bir şey yoktu,” diyebilir mi Hande? “Kendini de mi öldüremedin?” gibi bir soru gelmesi ihtimali çok yüksekken...

- Roman boyunca baba Caner’in suçlarının ayrıntıları verilse de onun duygusal ya da psikolojik tarafı çok az gösteriliyor. Bu, bilinçli bir tercih miydi? Baba’dan bahseder misiniz?

Belgin Kuşoğlu: Caner’in kendisi, romanda verildiği kadar. Caner, tam da o. Çünkü onun duyguları ya da psikolojisi, insanlığa sonsuza dek kapalı. Öylesine kapalı ki, bizimki bilinçli bir tercih miydi, bu sorunun yanıtını biz bile bilemeyiz.

- Deniz, Mavi’nin aynası gibi. Deniz’in erken ölümü, Mavi’nin yalnızlığını derinleştirirken, hayatta kalma direncini de artırıyor. Deniz’in ölümü, Mavi’nin hikâyesinde bir dönüm noktası mı, yoksa geçmişin karanlığıyla yüzleşmenin başlangıcı mı?

Arif Bilgili: Deniz, her çocuk gibi aslında masum olduğu hâlde, büyüdüğünde annesinin aklından bile geçirmediği şeyi yapıyor. Babasını kalbinde öldüremeyince kendini öldürüyor. İntiharında kardeşinin, yani Mavi’nin kapanmaz yarasına ve dinmez acısına hürmet etme isteğinin uçları da........

© T24