Hiç hoşlanmıyorum şu küfürlü konuşan insanlardan. Güya samimiyet gösteriyorlar. Her cümlenin başında bir küfür, sonunda bir küfür… Samimiyet mi oldu şimdi? Daha mı yakın olduk? Bence son derece itici bir durum.

Karşımdaki konuşurken küfretmeye başlayınca sanki biri vücuduma elektrik akımı vermiş gibi hissediyorum. Ne diyeceğimi de bilemiyorum. Gülümsemeye çalışıyorum ama içimden ‘Bu da ne?’ demekten kendimi alamıyorum.

Bazı insanlar küfürlü konuşmanın bir samimiyet göstergesi olduğuna inanıyor. Onlara göre, insanlar samimi olduklarında, aralarındaki resmi bariyerleri kaldırıp daha rahat bir dil kullanmak istiyorlar ve küfürlü konuşma, samimi bir arkadaş ortamında doğal bir dil kullanımının parçası.

Bazıları da küfürlü konuşmayı komik olarak algılıyorlar. Bunun nedenini de bir türlü anlayamıyorum. Benim bildiğim küfür çok sinirlenince edilir.

O bile insanın kalitesini gösterir. Kendini daha doğru kelimelerle ifade etmek varken küfretmek acizlikten başka bir şey değil!

***

Biriyle aynı fikirde olmak zorunda değiliz ancak karşımızdakinin fikrine ve fikir özgürlüğüne saygı........

© Sözcü