Gülümseyen yüzler, filtreden geçmiş renkler, pürüzsüz anılar… Fakat bir kadın cinayeti haberi paylaşıldığında, bir çocuk zorbalığa uğradığında, bir patili can işkence gördüğünde ortalık bir anda sessizliğe gömülüyor. Sanki acı görünmez, sanki yokmuş gibi… Ve bazen düşünüyorum: Biz ne zaman acıya böylesine yabancılaştık? Ne zaman bir annenin feryadı masadaki kahveden daha az dikkat çeker oldu?

Bu yıl bitmeden Türkiye’de 431 kadın öldürüldü. Bu rakamın en ağır yanı ise öldürülen kadınların çoğunun, en çok güvendikleri kişiler tarafından hayattan koparılmış olması… Eşler, sevgililer, eski eşler, hatta akrabalar… Bir tatil fotoğrafında gösterdiğimiz ilgiyi bir kadının ölümüne göstermeyişimiz, insan olmanın en temel duygularını kaybettiğimizi gösteriyor. Ölümle yaşam arasındaki o ince çizgide bile susuyor olmamız, içimizi en çok acıtması........

© Sonsöz