Tuhaflığı şuradan geliyor: Daha okuyucu önüne çıkmamış bir yazıya göndermede bulunarak başlayacak ister istemez. Ortaklaşa dergisinin Ocak sayısında yayımlanması söz konusu olan yazıda yer verdiğim bir değinmeden yola çıkacak.

Değinme bundan 58 yıl öncesiyle ilgili ve şöyle: Bu sayıyı yazarken yanlışlık yapmadım; bir de harfleri kullanarak belirtebilirim. Tam ellisekiz yıl. Aslında, yazım kurallarına göre bunu elli sekiz olarak ayrı ayrı yazmak gerekir. Ama özel durumlarda bitişik yazılmasına da cevaz veriliyor. Örneğin, muhasebeciler öyle yapabiliyorlar. Yanlışlıkla ya da kasıtlı olarak araya bir rakam daha girerse, muhasebeci yandı demektir. Bu dersi üç yıl ya da üç çarpı iki altı sömestr tekrar ettiğim halde hiçbir şey öğrenmemişimdir; çünkü ne derslere ne de sınavlara girerdim. En sonunda İranlı bir hoca gelmişti, onun yufka yürekliliği sayesinde ders geçilebilecek en düşük notla sıyrılmış ve mezun olabilmiştim. Neden derseniz, önceki hafta da yazmıştım, takıntı işte. Oysa, biraz bi şeyler öğrenmiş olsaydım, hem çalışırken hem de işten atılma korkusu yaşadığım sıralarda, üç beş defter tutar bir ekmek parası kazanırım diyebilirdim. Diyemedim ama, gerek de kalmadı.

O kadar yıl önce, 1967’de, memleketin yeni parlamaya başlamış, parlaklığını bir yandan Amerikanca eğitim veren bir Amerikan üniversitesi oluşundan, bir yandan deli fişek devrimci öğrencilerinin varlığından aldığı sanılan üniversitesinin sınavını kazanmış, hem okula hem de okuldaki sosyalist fikir kulübüne kayıt yaptırmış, ama ne yazık, sokakta kalmış bir taşralı gençtim. Dışarıda kalmıştım; çünkü ne üniversitenin kendi yurtlarında ne de Ankara’daki öteki devlet yurtlarında yer bulabilmiştim. Sonradan, çok değil ama, bir iki ay geçtikten sonra nedenini........

© soL