“Türkiye sahipsiz. Amerika’ya, İsrail’e teslim oldu... Başta, devlette sahip yok. Her şeyin ipini koyverdi. Zenginlere para dağıtıyor, fakirlere hiç... Gavur parası 50 lira oldu, her şey arttı, ses yok. Onlar sadece ceplerine uğraşıyorlar, fakir fukarayı düşünen yok... Yemek yemedikten sonra geçiniyoruz. Yemiyoruz. Patates olmasa kaldık.”

Konyalı ihtiyar çiftçi 40 yıl işlediği tarlasından koparılıp İstanbul’da bir pazarda sırtında küfesi, uzatılan mikrofona derdini yanıyor. Şimdi hamallık yapıyor. 40 yıl dile kolay. Sonra kuraklık gelip çatıyor. Anlaşılan hazine arazisini değerlendiren çiftçi tapu çıkaramadığı için destek alamıyor. Bir yıl daha deniyor ekinin verimini. Sonraki yıl İstanbul’a göçüyor, sürülüyor 40 yıl sürdüğü toprağından…

Bu kısa seslenişte kameraya yansıyan o gözlerde Anadolu’nun yorgunluğunu, dargın öfkesini ve her şeye rağmen içinde tuttuğu mağrur yaşama inadını aynı anda görüyoruz. Abartı barındırmayan buz gibi bir gerçeği, patates olmasa ortada kalacaklarını söylerken amcanın yüzüne bir gülümseme yayılıyor. Sizde nasıl duygular uyandırdı bilmiyorum ama bana kalırsa işte o gülümseme biriken öfkenin taşmaya en yakın olduğu nokta ve er geç de taşacak. Çünkü “başta, devlette sahip yok”.

Yalnız bugünden değil, yarından da ümidi........

© soL