Ulusal dediğimiz de aslında sınıfsal demiştik… Bu haliyle Kürt “sorununun” siyasette yeterince temsil edilmediğini de vurgulayarak. Siyaset kimlikler üstünden şekilleneli beri böyle. Adlandırmalar dâhil!
Baksanıza, “Kürt sorunu” diyoruz. Oysa bu durumun kendisi sorun… Gerçekten de Kürt toplumunun bütününü kucaklayan tek bir tanım yapmak mümkün değil. Ortada sınıflara bölünmüş bir topluluk var ve bu bölünmüşlüğün ortak paydaları, aslında giderek azalıyor.

Fenerbahçe stadyumunun duvarlarına yazılan yeni ekleme tam da içinde bulunduğumuz mevsimde okulu erteleyip hasat için göçe çıkan tarım işçisi çocukları ne ölçüde ilgilendiriyor olabilir? Diyarbakır’ın bundan on yıl önce yıkılan mahallesinden göçen insanlarımızla, oraları “ihya eden” inşaat patronlarının aynı ana dille doğmuş olmaları ne ifade eder? Kürtçe konuşanlardan ağa çocuğu olanlar, Türkiye’yi Suriye ve Irak’tan ayıran sınırların ötesinde yaptıkları ve yapacakları yatırımlar için dil avantajına sahipler. Beri yanda işsizlik belasını oralarda çalışıp hafifletmeyi uman, yani topraksız köylülerin çocuğu olanlar, bunlarla aynı hayali kuruyor olabilirler mi?

Kapitalizm insanlığı gerileterek yol alıyor ve ulusal/etnik kimliklerin birleştiriciliği bir yanılsamaya dönüşüyor. Baskın siyaset ortamı bu yanılsamanın egemenliğinde yapılanmış durumda ve kaçınılmaz olarak aynı yanılsamayı besliyor. Kuşkusuz kimliklerin kimi ortak çıkarlara zemin oluşturduğu yadsınamaz. Ama kapitalizmin bu ortaklığı dağıttığı, sınıflara böldüğü bizim “yükselen” gerçeğimiz.

Sorun sözcüğüne geri dönersek; terimleri yeniden oluşturmak kimsenin keyfine bağlı değil. Her kesim farklı içerik yüklese de, hangi konudan söz edildiğinin kolayca algılanmasına yarayan adlandırmalardan kaçamıyoruz.

Yıllar önce Kürt sorunu yerine “Kürt dinamiği” demeyi tercih ederim, diye yazmıştım bir yerde. Kürt emekçilerinin Türkiye’nin yaşadığı yıkıma karşı birlikte ayağa kalkışımıza enerji katmaları anlamında bir dinamik olmalarıyla kast........

© soL