Küçükken yetişkinleri anlayamazdık.

Ne söylediklerini, neden o kadar endişeli olduklarını, bazı şeyleri neden bu kadar büyüttüklerini...

Bize hep çok mesafeli, biraz sert, zaman zaman yorgun ve fazlasıyla da ciddi gelirlerdi.

Kendimize söz verirdik: "Büyüyünce onlar gibi olmayacağım..."

Sonra zaman geçti.

Yavaş yavaş büyüdük.

Sorumluluklar, hesaplar, mesailer, gelecek planları?

Hayat bizim de omuzlarımıza bir çok yük bindirmeye başladı.

Ve bir sabah, tıpkı babamız gibi sessizce balkona oturup dağları seyrederken bulduk kendimizi.

Ya da annemizin yaptığı gibi, "bugünleri de gördük ya" diye mırıldanırken.

İtiraf edemesek de, farkında olsak da, olmasak da...

Yavaş yavaş onlara benzemeye başladık sonunda.

Çünkü yetişkinlik sadece........

© Samsun Son Haber