Bugünün çocukları, ellerinde telefonlar, önlerinde tabletler, gözlerinde ekranların renkli ışıklarıyla büyüyor. Daha konuşmaya başlamadan YouTube videolarına gülen, çizgi filmleri dokunarak değiştiren bir kuşaktan bahsediyoruz. Peki bu tablo, onların yaratıcılığını besliyor mu, yoksa köreltiyor mu?

Eskiden çocuklar sokakta oynardı. Bir tahta parçası kılıç olur, iki taş kaleye dönüşürdü. Oyunların kuralını kendileri koyar, bozulan topu birlikte tamir ederlerdi. Bugün ise oyunlar önceden tasarlanmış, karakterler programlanmış, hikâyeler baştan sona belirlenmiş durumda. Çocuğun tek görevi, ekranda neyin sunulduğunu takip etmek. Bu pasiflik, zamanla düşünme ve üretme isteğini azaltıyor. Çünkü artık hayal kurmasına gerek kalmıyor; her şey onun yerine çoktan “tasarlanmış” durumda.

Ancak her şey bu kadar........

© Samsun Gazetesi