“(…) Şarlo’nun dünyası çoğu zaman Bunuel’in dünyasını andırır orada da gençler körlere eziyet eder, dilenciler birbirlerinden düşmancasına nefret ederler.”
70’lerine merdiven dayadığında “Tanrıya şükür, hâlâ ateistim” diyen Bunuel’in absürt, sürrealist, kara mizah ve erotizm içeren, çokça burjuvazi ve dine karşı bir toplum eleştirisi barındıran filmleri düşünüldüğünde Charles Spencer Chaplin’i yazan Marcel Martin’in çok da haksız olmadığını görürüz.
Son zamanlarda iyice çivisi çıkan dünyada ayakta kalabilmek için gülmeye belki de her şeyden çok ihtiyacımız var. En çok güldüğüm filmleri düşündüğümde de istisnasız olarak aklıma ilk gelen daima Charles Chaplin olmuştur. Geçtiğimiz günlerde oğlumun gittiği anaokulunda Chaplin günleri düzenlenince ve filmlerin devamı ev ödevi olarak gelince kim bilir kaçıncı defa onu yeniden izleme imkânı buldum. Chaplin üzerine yazılan en iyi eserlerden biri olan Marcel Martin’in Şarlo’sunda, Chaplin’in geçmişi üzerinde belirsiz bir gizem olduğu belirtilir. Her ne kadar birçok kişi aksini iddia etse ve kanıtlanmamış olsa da Martin, Chaplin’in anne tarafından Yahudi olduğunu söyler.
1952’de yurtdışına yaptığı bir geziden sonra Hoover'ın Göçmenlik ve Vatandaşlığa........