"Kalemi elime almayayım. Aman canım. Bana ne? Zaten kim merak ediyor Zeki Kamilzade'nin ne diyeceğini?" diyorum, ama kârilerim, Türkiye de öyle bir ülke değil yani. Yaramaz çocuk gibi. Beş dakika boş bırakmaya gelmez. Zaten kalemle de yazmıyorum. Ayıptır söylemesi: 10 parmak klavye kullanırım. Tıkır, tıkır, tıkır. Parmaklarımdan kıvılcım çıkartırım evelallah. Tek rakibim Türk Hava Yolları yani. Öhöm... Bu reklam faslı geçtikten sonra mevzua geri dönelim. Türkiye'den bahsediyorduk.

Evet. Türkiye öyle garip bir ülke ki "Bu kadar da olmaz!" denilecek şeyler âdiyattan sayılıyor. Hayat bir fantastik film edasıyla yaşanıyor. Özellikle de mevzu kemalizme yaklaşınca. Aynen. Mesela: Türkiye'de ekonomi iyi gitmiyor malum. İnsanlar geçim sıkıntısı çekiyorlar. Faturalar padişah fermanına döndü. Ama CHP'li belediyeler çılgın gibi Atatürk heykeli açılışı yapmaya devam ediyorlar. Bunu başka ülkede görebilir misiniz? Kuzey Kore'de belki. Zaten 'görmemek' de gerekir. Haydi, tok karna tarihte böyle şeyler yapanlar çok görülmüştür, ama karnının açlığı üzerine alçıpan işine girenler hamakatte zirveyi gösterirler.

Geçenlerde bundan da beteri oldu. Bir abimiz, Atatürk heykelinin başındaki tozları bezle 'vurarak' uçurduğu için, temizlik müdürünün başı vuruldu. Aman, uçuruldu. Aman, afedersiniz, yani 'işinden edildi.' Bu hâdise de bana çocukluğumdan bir kesiti hatırlattı. Ortaokulun ilk haftasında, sınıfın yaramazları, bahçedeki büstün kulağını-burnunu çekip birbirlerini güldürünce, müdür yardımcısının şiddetine uğramışlardı. Lakin şöyle komik bir durum var: Müdür yardımcısı yaşananları izlerken tıpkı bizim gibi gülüyordu. Eğlendiği belliydi. Fakat dışarı çıkıp çocukları dövdüğü sırada pek ciddi takılmıştı.

İşte, ta o zamanlardan bugüne, Zeki Kamilzade kardeşinizin zihninde bir fikir gelişti. O da şudur. Ta, ta, ta, taaaa: Bazı şöylerin 'mış gibi'si gerçeğinden çok yaşıyor. Çünkü, gerçek, ömr-i tâbiisinde ölüyor gidiyor. Ama 'mış gibi'si ölmekten de anlamıyor. Zira bedeni çürümüyor. Süleyman........

© Risale Haber