Muhabbet ederdi insanlar birbirleriyle. Kelimeler ve cümleler arasında dolaşarak, anlatırdı. Kendinden ve başkasından güzele ve çirkine dair ne varsa. Bazen tarih sahnelerinde bulurdu kendini bazense ülke gündeminde olan biten ne varsa dolanırdı dillerine.
Kahvehanelerde, kıraathanelerde ve köy evlerinde dost meclisleri ve sıra geceleri kurulurdu hasbihal ve muhabbet edebilmek için. Uzak yakın demeden toplanırdı insanlar bu meclislerde. Hayat görüşlerinin ve eğitim seviyelerinin hiçbir önemi yoktu yeter ki muhabbet olsun, dilden ve gönülden iki veya üç güzel cümle dökülsün.
Herkes bilirdi komşusunu, köylüsünü ve eş dost akrabasının bir müşkülünün olup olmadığını. Sorar da halini, hatırını ve geleceğe dair umutlarını, düşlerini. Bilirdi derdini, tasasını ve hastasını. Dökülürdü dillerden en güzel temenniler, dualar ve dilekler. Uzatılırdı yardım elleri güçleri........