Bu yazıda anlatacağım isimleri belki çoğunuz tanımıyorsunuz:

Alper Tanyeli, Muhammet Güneş, Veysel Kabahor, Rıdvan Sezer ve Dilek Çimen…

Onlar benim “engelli arkadaşlarım” değil; tam tersine, bana hayatı, sabrı, şükrü, insanlığı ve en önemlisi de “görmeyi” öğreten dostlarım.

Alper Hoca: Bir Işığın Peşinden Gitmek

Tortum Öğretmenevi Müdür Yardımcısı, Palandöken Görme Engelliler Spor Kulübü’nün kurucularından, Türkçe öğretmeni Alper Hoca…

Kendisi görme engelli olmasına rağmen bunu bir kimlik değil, bir sorumluluk olarak taşıyor.

Bana yıllardır bir öğrencisinden bahseder: Ağrılı, genç bir kızdan. Görme engelli olduğu için ailesi onu neredeyse “başlık parasıyla ikinci eş” olarak verecekmiş.

Ama spor kulübüne katılmasıyla hayatı değişmiş:

Bugün millî sporcu, kendi evi var ve ailesine “gül gibi” bakıyor.

Alper Hoca, ilimizdeki tek görme engelli yönetici olduğunu hiç söylemez. O hâliyle her gün Tortum’a gidip gelir, şikâyet etmez, yoruldum demez. Çünkü o, engeli değil insanı görür.

Muhammet Güneş: Karanlıktan Sahaya Uzanan Bir Yol

Muhammet önce babasını kaybetmiş, ardından bir gözünü, sonra diğerini…

Bu ağır kayıpların içinde 130 kiloya kadar çıkmış, hayattan kopmuş.

Alper Hoca ona da el uzatmış.

Bugün 80 kilo, Erzurum Teknik Üniversitesi’nde Antrenörlük Bölümü’nde okuyan ilk total (tam görme engelli)........

© Pusula Gazetesi