Toen mijn oudste een kleuter was, bedacht ik een spelletje dat we jarenlang zouden spelen. We noemden het ‘Mooie dingen zoeken’. Op zondagochtend struinden we door de buurt, hij op zijn rode regenlaarsjes, ik in mijn oude joggingpak. We keken tot we iets moois zagen, wat mijn zoon verrassend snel voor elkaar kreeg.

“Kijk, een poes achter het raam, helemaal tegen de verwarming geplakt.”

“Mooi.”

“En dat blaadje bij de boom. Dat is een hartje.”

“Práchtig.”

En bij alles wat glom in de plaatselijke toeristentoko (aanstekers, jointpijpjes, een kandelaar in de vorm van een doodshoofd): “Oh, mama, wat een mooie dingen!”

Nu de dagen donker zijn en rouw als een slecht zittende mantel om mijn schouders hangt, ben ik het opnieuw gaan doen. Mooie dingen........

© Parool