De Israëlische schrijver David Grossman (1954) was amper twee jaar oud toen de Suezcrisis uitbrak. Daarna zouden er in zijn vaderland vele conflicten volgen, waaronder de Zesdaagse Oorlog, de Jom Kipoeroorlog, twee Libanonoorlogen en drie Gazaoorlogen.
Israëli’s zijn hier zó aan gewend dat er tegenwoordig een soort gewenning of apathie optreedt aangaande het conflict. Mijn familie vindt het vervelend als ze de schuilkelder in moeten tijdens raketaanvallen, maar als het alarm afgelopen is gaat het leven gewoon door. Ze kunnen niet anders, de huur moet immers worden betaald.
Lastiger vind ik dat een deel van de Israëlische bevolking slechts naar één kant van het verhaal kijkt. Het klopt dat Israël bedreigd wordt door bepaalde buurlanden. Helaas staan steeds minder Israëli’s stil bij de rol die hun eígen regering speelt. Wat te denken van de bezetting die al 55 jaar duurt? En het feit dat er steeds meer nederzettingen worden gebouwd in Palestijns gebied?
De situatie wordt er trouwens bepaald niet beter op. Netanyahu is terug van weggeweest en probeert momenteel een extreemrechtse regering te vormen, de meest rechtse regering die het land ooit heeft gekend. Als het écht zover komt wordt de situatie voor Palestijnen en Israëlische Arabieren onhoudbaar.
Onder andere hierdoor krijgen steeds meer Nederlanders genoeg van Israël. Niet geheel onbegrijpelijk, al gaat de kritiek soms (veel) te ver. Wanneer er gesuggereerd wordt dat Israël een fascistische staat is en alle inwoners egoïstische Palestijnendoders zijn, bijvoorbeeld. Dat is je reinste onzin. Kijk alleen maar naar David Grossman.
Afgelopen week was hij in Amsterdam om de prestigieuze Erasmusprijs in ontvangst te nemen. Het thema: ‘verbinders in een verdeelde wereld’. De jury had geen betere laureaat kunnen kiezen. Grossman zet zich al decennialang in voor vrede en dialoog door middel van zijn romans en politieke essays. In veel van zijn boeken spreekt hij mét Palestijnen in plaats van óver Palestijnen. Hij zet ze niet weg als ‘de vijand’, maar portretteert hen als gewone mensen. Precies zoals ze zijn.
Het is spijtig dat dit ‘linkse geluid’ – ik spreek zelf liever van een ‘humaan geluid’ – steeds zeldzamer wordt in Israël. Ook de reden is verdrietig. Mensen als Grossman worden door extreemrechts steevast weggezet als landverraders. Zeker in Grossmans geval is dit totale onzin. Hij maakt er geen geheim van dat hij juíst kritisch is omdat hij van Israël houdt. Bovendien sneuvelde zijn zoon in 2006 tijdens de Libanonoorlog, toen hij als soldaat diende in het Israëlische leger.
Grossman had daardoor makkelijk wraakzuchtig kunnen worden. Toch koos de schrijver voor een andere weg, die van vrede en verdraagzaamheid. “Anders ben ik mijn zoon voor niets kwijt,” zegt hij daar zelf over. Voor mij bestaat er geen enkele twijfel: om de (morele) toekomst van Israël te redden hebben we meer helden als David Grossman nodig.
Natascha van Weezel (1986) is journalist. Elke maandag schrijft ze een column voor Het Parool.
Reageren? natascha@parool.nl.
Spijtig dat dit ‘linkse geluid’ zeldzamer wordt in Israël Spijtig dat dit ‘linkse geluid’ zeldzamer wordt in Israël
De Israëlische schrijver David Grossman (1954) was amper twee jaar oud toen de Suezcrisis uitbrak. Daarna zouden er in zijn vaderland vele conflicten volgen, waaronder de Zesdaagse Oorlog, de Jom Kipoeroorlog, twee Libanonoorlogen en drie Gazaoorlogen.
Israëli’s zijn hier zó aan gewend dat er tegenwoordig een soort gewenning of apathie optreedt aangaande het conflict. Mijn familie vindt het vervelend als ze de schuilkelder in moeten tijdens raketaanvallen, maar als het alarm afgelopen is gaat het leven gewoon door. Ze kunnen niet anders, de huur moet immers worden betaald.
Lastiger vind ik dat een deel van de Israëlische bevolking slechts naar één kant van het verhaal kijkt. Het klopt dat Israël bedreigd wordt door bepaalde buurlanden. Helaas staan steeds minder........
© Parool
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Yara Hawari
Patrick Gathara
Marwan Bishara
Andrew Mitrovica
Tafi Mhaka
Jan Egeland
Julie Bindel
Hipolitus Wangge
Mawlawi Amir Khan Muttaqi
Priyamvada Gopal
