Sinds ik zwanger ben, heb ik een compleet nieuwe wereld leren kennen. Mijn sociale mediakanalen hadden haast eerder door dat ik zwanger was dan ikzelf. Binnen no time kreeg ik reclames voor zwangerschapsyoga, babykleertjes en tepelcrème (ja echt).
Dit kwam natuurlijk door de algoritmes: ik had wat zwangerschapssymptomen opgezocht op Google. Ook op Instagram kreeg ik tips om mensen te volgen. Ándere zwangere vrouwen.
En wat zagen die er goed uit: allemaal hadden ze perfect gestylede haren en een gezonde ‘glow’ op hun wangen. Daarnaast aten ze voornamelijk appels en rauwkost.
Eerlijk gezegd ging ik hierdoor aan mezelf twijfelen. Natuurlijk weet ik dat Instagram geen realistische weergave van de werkelijkheid is. Toch kruipen dit soort beelden af en toe onder mijn huid. Bij mij gaat het namelijk allemaal nét wat anders. De eerste drie maanden was ik zó hondsberoerd dat ik blij was als ik de wc op tijd haalde. Wanneer je vijf keer per dag overgeeft, kan het je geen zak schelen hoe je haar zit. En die glow? Mijn huid verdraagt nauwelijks make-up, dus ga ik op sommige dagen als een half spook door het leven.
Hoe zit het dan met die rauwkost? Vergeet het maar. Ik crave ijs en gevulde koeken. Heb ik het er allemaal voor over? Absoluut. Het ís en blijft een wonder. Ik ga alleen niet ontkennen dat een zwangerschap bepaalde ongemakken kent.
Nog iets wat me opvalt: er wordt nauwelijks gesproken over angst. En angsten zijn er legio.
Het zou kunnen dat het bij mij wat erger is, omdat ik eerder dit jaar een miskraam heb gehad. Toen ik een aantal maanden later weer een positieve zwangerschapstest in mijn hand had, was ik in eerste instantie alleen maar doodsbang. Wat als het weer mis zou gaan? Ik heb nog nooit zo getrild als bij die eerste echo. Ook de echo’s daarna waren – en zijn – spannend. Is hij gezond? Groeit hij normaal? Voel ik hem wel genoeg bewegen in mijn buik?
Als alles goed gaat, ben ik over drie maanden moeder. In die volgende fase komen de ‘momfluencers’ om de hoek kijken, de internetsterren die hun leven mét kind vastleggen.
Ik ga er op basis van wat ik tot nu toe heb gezien vanuit dat zij alleen maar de mooie kanten van het moederschap belichten: geen woord over een pijnlijke bevalling, slappe buikspieren, kotsdoekjes of slapeloze nachten. In plaats daarvan louter schattige babyjurkjes, overdadige kraamparty’s en knappe, uitgeruste vaders.
Ik geloof er op voorhand al geen barst van. En toch hoop ik dat de hormonen me hier op het moment suprême niet gevoelig voor maken. De wereld ís niet perfect. Net zomin als een zwangerschap of het moederschap. Dat weet iedereen. Die gebakken lucht maakt alleen onzeker. Laten we daarom wat eerlijker zijn tegenover onszelf én elkaar.
Natascha van Weezel (1986) is journalist. Elke maandag schrijft ze een column voor Het Parool.
Reageren? natascha@parool.nl.
Ik geloof op voorhand al niks van perfecte plaatjes momfluencers Ik geloof op voorhand al niks van perfecte plaatjes momfluencers
Sinds ik zwanger ben, heb ik een compleet nieuwe wereld leren kennen. Mijn sociale mediakanalen hadden haast eerder door dat ik zwanger was dan ikzelf. Binnen no time kreeg ik reclames voor zwangerschapsyoga, babykleertjes en tepelcrème (ja echt).
Dit kwam natuurlijk door de algoritmes: ik had wat zwangerschapssymptomen opgezocht op Google. Ook op Instagram kreeg ik tips om mensen te volgen. Ándere zwangere vrouwen.
En wat zagen die er goed uit: allemaal hadden ze perfect gestylede haren en een gezonde ‘glow’ op hun wangen. Daarnaast aten ze voornamelijk appels en rauwkost.
Eerlijk gezegd ging ik hierdoor aan mezelf twijfelen. Natuurlijk weet ik dat Instagram geen realistische weergave van de werkelijkheid is.........
© Parool
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Yara Hawari
Patrick Gathara
Marwan Bishara
Andrew Mitrovica
Julie Bindel
Hipolitus Wangge
Jan Egeland
Priyamvada Gopal
Mawlawi Amir Khan Muttaqi
