Het Volkskrantstuk over Matthijs van Nieuwkerk en DWDD greep me enorm aan.
Ik wist sinds langere tijd dat er ‘gedoe’ was geweest bij dat programma, al waren de details over de angstcultuur gruwelijker dan gedacht. Toch heb ik hier altijd mijn mond over gehouden, net als zoveel anderen. Waarom eigenlijk?
Het verdient geen schoonheidsprijs, maar als (jonge) redacteur of zzp’er ben je nou eenmaal bang dat je nooit meer aan de bak komt als je je mond opentrekt. Veel mensen in Hilversum werken op contracten die na drie maanden alweer aflopen of hebben een arbeidsovereenkomst die op elk moment ontbonden kan worden. Bovendien wil je niet bekend komen te staan als een ‘lastig’ of ‘niet loyaal’ persoon.
Nu wil ik de NPO niet afschilderen als één groot, agressief bolwerk waar alle redacteuren voortdurend bang zijn. Ik werk zo’n twaalf jaar af en aan op het Mediapark en heb met veel bevlogen eindredacteuren, regisseurs en presentatoren gewerkt. Zij zorgden voor een veilige en creatieve werksfeer. Ik geloof dat dit de norm is bij de NPO. Maar helaas kent de norm ook uitzonderingen.
Ik ken verhalen van collega’s die met pijn in hun buik naar hun werk gingen – zij werkten bij andere programma’s dan DWDD. Zo kreeg een kennis van mij het verwijt dat ze ‘een luie, onbetrouwbare journalist’ was, nadat ze één dag vrij had genomen. Een collega werd op de vingers getikt omdat hij te vaak naast de secretaresses zat tijdens de lunch. Dat zou slecht zijn voor zijn imago. Wéér een ander pitcht regelmatig ideeën voor series en krijgt voortdurend te horen dat hij niet ‘beroemd genoeg’ is en dat zijn plannen dus ‘kijkcijferdrama’s’ worden. Een deel van hen is gefrustreerd afgehaakt.
Zelf heb ik ook dingen meegemaakt. Bij een programma waar ik inviel werd bijvoorbeeld weleens gedreigd: voor jou honderd anderen. Eén fout en je ligt eruit. Daar heb ik toen – heel brutaal – iets van gezegd. “Wie denk jij wel niet dat je bent om tegen mijn gezag in te gaan?” brieste mijn leidinggevende. Een collega sprak me er later op aan. “Wat deed je nou? Je weet toch dat je in Hilversum vernederingen moet slikken?”
Ik vind dat totale onzin. Wat hebben vernederingen en goede televisie in hemelsnaam met elkaar te maken? Het moet maar eens afgelopen zijn met die (gedeeltelijke) angstcultuur, en ik heb wel wat suggesties. Omroepbazen mogen niet langer wegkijken. Hoge, ijdele mediapiefen zouden er goed aan doen om niet te denken dat zij God in hoogsteigen persoon zijn. En het moet ook maar eens afgelopen zijn met die obsessie met hoge kijkcijfers en met de tijdelijke contractjes. Bovendien moeten wij werknemers vaker voor onszelf – en elkaar – opkomen, hoe eng dat ook is. Pas dán kan er echte verandering ontstaan.
Natascha van Weezel (1986) is journalist. Elke maandag schrijft ze een column voor Het Parool.
Reageren? natascha@parool.nl.
Om u deze content te kunnen laten zien, hebben wij uw toestemming nodig om cookies te plaatsen. Open uw cookie-instellingen om te kiezen welke cookies u wilt accepteren. Voor een optimale gebruikservaring van onze site selecteert u "Accepteer alles". U kunt ook alleen de sociale content aanzetten: vink hiervoor "Cookies accepteren van sociale media" aan.
U bent niet ingelogd
Tip hier onze journalisten
Op alle verhalen van Het Parool rust uiteraard copyright.
Wil je tekst overnemen of een video(fragment), foto of illustratie gebruiken, mail dan naar copyright@parool .nl.
© 2022 DPG Media B.V. - alle rechten voorbehouden
‘Wie denk jij wel niet dat je bent om tegen mijn gezag in te gaan?’ ‘Wie denk jij wel niet dat je bent om tegen mijn gezag in te gaan?’
Het Volkskrantstuk over Matthijs van Nieuwkerk en DWDD greep me enorm aan.
Ik wist sinds langere tijd dat er ‘gedoe’ was geweest bij dat programma, al waren de details over de angstcultuur gruwelijker dan gedacht. Toch heb ik hier altijd mijn mond over gehouden, net als zoveel anderen. Waarom eigenlijk?
Het verdient geen schoonheidsprijs, maar als (jonge) redacteur of zzp’er ben je nou eenmaal bang dat je nooit meer aan de bak komt als je je mond opentrekt. Veel mensen in Hilversum werken op contracten die na drie maanden alweer aflopen of hebben een arbeidsovereenkomst die op elk moment ontbonden kan worden. Bovendien wil je niet bekend komen te staan als een ‘lastig’ of ‘niet loyaal’ persoon.
Nu wil ik de NPO niet afschilderen als één groot, agressief bolwerk waar alle redacteuren voortdurend bang zijn. Ik werk zo’n twaalf jaar af en aan op het Mediapark en heb met veel........
© Parool
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Yara Hawari
Patrick Gathara
Marwan Bishara
Andrew Mitrovica
Julie Bindel
Jan Egeland
Hipolitus Wangge
Priyamvada Gopal
Mawlawi Amir Khan Muttaqi
