Ik heb een slechte gewoonte: elke ochtend pak ik direct na het wakker worden mijn telefoon. Nog voor mijn ogen goed en wel open zijn, doe ik een rondje nieuws. Mindfulnessdocenten vinden dit vast een absolute doodzonde. Toegegeven: echt relaxed wakker word je zo natuurlijk niet. Helaas ben ik onverbeterlijk.

De ochtend na de parlementsverkiezingen in Italië was ik weer met mijn rondje bezig. Ik zocht naar precieze informatie over de uitslagen en wat achtergronden over Meloni. Verder dan een stukje over het aantal stemmen op haar kwam ik niet. Althans, op de Nederlandse nieuwssites. Dat vond ik gek: Italië had net een premier gekozen die er fascistische ideeën op nahoudt en hier bleef het relatief stil.

Net zo stil bleef het vorige week tijdens de presidentsverkiezingen in Brazilië. Weer las ik een klein bericht over de nek-aan-nekrace tussen Lula en Bolsonaro. Vrijwel nergens vond ik terug dat Lula de ontbossing van het Amazonegebied wil tegengaan om de biodiversiteit te beschermen. Nogal belangrijk voor het mondiale klimaat. Ook de heftige overstromingen in Pakistan bleven onderbelicht.

Natuurlijk bericht het Nederlandse nieuws over belangrijke buitenlandse thema’s. Maar tenzij het echt de spuigaten uitloopt, lijken we toch erg op onszelf gericht. Dat mag uiteraard, we hebben immers genoeg zorgen met de energiecrisis, de woningcrisis, de gasboringen in Groningen, de stikstofcrisis en de inflatie (om maar een paar zaken te noemen).

Toch lijken huis-tuin-en-keukenzaken soms interessanter dan wereldproblematiek. Mijn laatste rondje leverde bijvoorbeeld op dat presentator Johnny de Mol 10 kilo aankwam door stress. Ook las ik dat Google na zes jaar start met de verkoop van Pixeltelefoons in Nederland en dat Wolter Kroes niet kon optreden bij het Televizier-Ring Gala omdat hij zijn pols had gebroken tijdens de repetitie.

Wij Nederlanders zijn er goed in om te denken dat dingen van buiten ‘ons landje’ ons niet zullen raken. Dat durf ik in twijfel te trekken. Zo herinner ik me levendig dat we ons tot februari 2020 niet echt bezighielden met ‘dat gekke virus in China’. Wellicht niet helemáál goed ingeschat. Wat zich in ‘de buitenwereld’ afspeelt, ís geen ver-van-ons-bedshow.

We merken het nu al aan de energierekening. Maar wat als we zelf de Russische oorlog in worden getrokken of te maken krijgen met honderdduizenden klimaatvluchtelingen?

Noem me alarmistisch, maar soms voelt het alsof we op een kantelpunt in de wereldgeschiedenis zijn beland. Volgens de Amerikaanse president Biden is de nucleaire dreiging terug op het dieptepunt van de Koude Oorlog. In Iran worden feministische protesten met grof geweld de kop ingedrukt.

De aarde blijft maar warmer worden en de opmars van rechts-radicalen gaat door, ook in Europa. We kunnen dus wel zeggen dat we geen zin hebben om ons met de geopolitiek te bemoeien, de geopolitiek bemoeit zich nog altijd wél met ons.

Natascha van Weezel (1986) is journalist. Elke maandag schrijft ze een column voor Het Parool.

Reageren? natascha@parool.nl.