Ah bu yıllar! Biri biter biri başlar… Bir de bakmışsın ki ömür biter.

Çocukken yılların bir an önce geçmesini, beli bir yaşa gelince de yılların hiç geçmemesini isteriz.

Tek derdimiz, tüm yaşanmışlıklara inat hep yaşamda kalmaktır.

Yaşamak, yaşamak, hep yaşamak…

Kim ne düşünürse düşünsün hayat acımasızdır.

Bir bakmışsın yaşlanmışsındır.

Zaman hızla gelir ve geçer…

Ne zaman geçmiştir onca yaş…

Ömür, göz açıp kapayacak kadar az...

Bir öğretmen arkadaş, “Okul başladığı gün benim için bitmiştir.” derdi.

Ne kadar haklı olduğunu ders yılı bitince anlardım.

Sanki o kadar yıl bir andan ibaretti.

Geldi ve geçti.

Zamanla yarış olmaz.

Durmaz zaman...

Yaşam “Öğrenilmiş çaresizlik!” gibidir.

Zamana bir çare yoktur.

Ölümlü dünya…

Bu gerçeği çocuklara, gençlere anlatmak tabii ki zor. Onlar, “Hadi oradan! Nereden çıkarıyorsun bunları, zaman da yaşam da yerinde duruyor; değişen bir şey yok, hep aynı zaman!” diyecekler.

Kafalarına göre........

© Öğretmen Sitemiz