Çalışmanın erdemine ve çalışan insanın hayata daha çok bağlandığına inanan Halil Cibran, Ermiş adlı eserinde bu inancı sözcüklere döker. Ona göre çalışmak, sadece zaman harcamak değil, aynı zamanda hayatın derinliklerine doğru yürümektir. Cibran, çalışmayı insanın içindeki sevgiyi somutlaştırabildiği bir eylem olarak görür:

“Çalışmak, sevginin göze görülebilen şeklidir.”

Bu ne demek? Aslında çok basit ama bir o kadar da unutulmuş gerçek. İş, sadece yapılması gereken bir zorunluluk değil; ruhun kendini dışa vurma biçimi olabilir. Yaptığın bir işi sevgiyle yapmak, yalnızca ortaya çıkan ürünü güzelleştirmekle kalmaz, seni de dönüştürür. Sana yaşamla bağ kurmanın en sade ama en güçlü yolunu sunar.

Ve şöyle devam eder:

“Sevgiyle dolu olarak çalışırsanız, ilkin kendinize, sonra birbirinize, sonra da Tanrı’ya bağlanmış olursunuz.”

Ve ardından sorar. Peki sevgiyle dolu olarak çalışmak nedir? Ve tarif eder. Dokuduğun kumaşı, sanki onu en çok sevdiğin kişi giyecekmiş gibi örmek. Bir yapıyı kurarken, içinde en kıymetlinin oturacağını düşünerek titizlenmek. Toprağa tohum ekerken, onun meyvesini sevdiklerin tüketecekmiş........

© Nokta Haber Yorum