Havaalanlarından söz ederken, lâf lâfı lâf tabakayı açar derler ya, o hesap aklıma otobüsle yaptığım gece yolculukları geldi. Bizim ilk gençlik yıllarımızda Varan Otobüsleri yeni hizmete girmişti. Hem dönemin koşullarına göre oldukça konforluydu hem de düzgün servis verirdi. Bir yolculuğum sırasında otobüs kalktığında çok susadığımı fark ettim ama şimdi iş çıkarmayayım herkes yerleşsin öyle isterim diye düşünürken derin bir uykuya dalmışım. Servis elemanı hafifçe omzuma dokunup kolonya şişesini serpmek için bana uzatınca su getirdi sandım ve uyku sersemliği ile şişeyi ağzıma götürünce çocuk elimden kapıp aman içmeyin diye yakardı. Beni acaba alkolik mi sandı diye epey utanmıştım.
Henüz Dalaman havaalanının adı bile yok; Marmaris’ten Ankara’ya gece otobüsü ile dönüyorum. Rahat uyuyabileyim diye yanıma yastığımı da aldım. İki kişilik koltukta tek başıma yolculuk yapacak biçimde seyahatimi ayarladım. Yastığı koridor tarafındaki kola yasladım yattım, uyumuşum. Uykum arasında biri benim sağ ayağımı hafifçe itince uyandım anladım ki koltuğun arkalığından dışa sarkıtmışım; hemen toparlandım. Derken birinin kolumun üstünden atladığını fark ettim, kollarımdan birini koridoru aşıp yan koltuğa uzatmışım. Ne olduğumu........

© ngazete