50 χρόνια μετά, έχω καταλήξει. Η μαμά μου, η κυρία Τερέζα, έχει αυτό που λέμε κλίση στη μεταξωτή μητρότητα, στην αβίαστη και οργανική καλλιέργεια βιολογικών ανθρώπων που προσπαθούν να φωτοσυνθέσουν τη ζωή τους, με τον τρόπο και τον ρυθμό, την όρεξη και τα κουράγια, τις φιλοδοξίες και τις ματαιώσεις, τις αποτυχίες και τα στραπάτσα που θέλει και μπορεί -το καθένα από τα τρία παιδιά της- να κουμαντάρει.

Ξεκίνησε τη ζωή της, με μια κίτρινη κάρτα, φορώντας τη φανέλα με το Νο 8, ως μάλλον τυχαία και σίγουρα τελευταία γόνιμη σύμπτωση, όταν πια η γιαγιά Ελένη, η δική της μαμά, είχε πατήσει τα 46 (!), τότε που η επιστήμη δεν είχε κάνει κανένα από τα σημερινά της θαύματα, και τότε που ένας άνθρωπος στα 46 του ήταν -προ πολλού- περασμένος μεσήλιξ..

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Έτσι, «για καλύτερα» έφυγε εσωτερική στις καλόγριες στην Αθήνα, συνεχίζοντας τον βαρύ πρωταθλητισμό στην ανθεκτικότητα, την προσαρμοστικότητα και την ευελιξία.

«Ο έπαινος ανήκει στον άνθρωπο που είναι πραγματικά στην αρένα..» είχε πει στον ιστορικό του λόγο στη Σορβόννη ο Θεόδωρος Ρούσβελτ και φαίνεται πως η μαμά δεν βγήκε ποτέ από αυτήν, μόνο άλλαζε -χαμογελαστή και με ελαφρύ το πάτημά της- τις πίστες σαν τα πουκάμισα…

Στερνοπαίδι μεσήλικων γονιών σε ένα άγνωστο ορεινό χωριό ενός ακόμα πιο άγνωστου τότε νησιού, εσωτερική στις καλόγριες, ανήλικη οικιακή βοηθός και baby sitter στα χρόνια της Χούντας στον ένδοξο Παπάγο, βοηθός καλλιεργήτρια........

© NewsIt