Στις 26/03 του 2023 το Newsbreak δημοσίευσε άρθρο μου με τίτλο: «Γιατί η ΕΥΔΑΠ χρειάζεται «ρυθμιστική αρχή», αφού δεν ξεπουλιέται»;

Στο άρθρο μου εκείνο αμφισβητούσα (και, δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι είχα δίκαιο), τις διαβεβαιώσεις των αρμοδίων, περί του ότι δεν αντιμετώπιζαν το ξεπούλημα και του νερού, μετά τον καταιγισμό του ξεπουλήματος (που άλλωστε συνεχίζεται απτόητος), του συνόλου της δημόσιας περιουσίας.

Διερωτήθηκα, δηλαδή, τότε, το 2023, με βάση τη στοιχειώδη λογική ότι, αν πράγματι δεν επίκειται εκχώρηση της κυριαρχίας μας και επί του νερού, σε τι χρειάζεται η περί ης «ρυθμιστική αρχή».

Στην Ελλάδα, όπως όλα δείχνουν, φαίνεται ότι οι αρμόδιοι είναι πεπεισμένοι (όχι, βέβαια, με σοβαρά επιχειρήματα) ότι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις υπερτερούν, (γενικώς και χωρίς εξαιρέσεις) των δημοσίων. Πρόκειται για επικίνδυνες απόψεις, που ανήκουν στους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους. Και συνεπώς, σύμφωνα με τις επικίνδυνα ακραίες τους πεποιθήσεις, δεν δικαιολογείται η παραμονή ίχνους επιχείρησης στο δημόσιο, αν δεν μεγιστοποιεί τα κέρδη της.

Ωστόσο, όταν πρόκειται για επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, η επιδίωξη του μέγιστου κέρδους οφείλει να υποχωρήσει προ της ανάγκης εξυπηρέτησης κοινωνικών στόχων υψηλής σημασίας των πολιτών, όπως είναι η υγεία, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες κ.α. Αυτών, και ανάλογων παροχών υπηρεσίες, ασφαλώς, δικαιολογείται η λειτουργία τους με κέρδη, αλλά πρώτον, δεν είναι το κέρδος ο κύριος στόχος τους, και δεύτερον, σε περίπτωση που έχουν ζημίες, αυτές οφείλουν να καλύπτονται από το κράτος.

Ιστορικά, υπάρχουν κύματα εναλλαγής κρατικοποιήσεων και αποκρατικοποιήσεων, όπως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και υπό την επίδραση της θεωρίας του Κευνες, εισήχθησαν στην οικονομία κοινωνικά κριτήρια, που ώθησαν σε μαζικές κρατικοποιήσεις, ενώ αντιθέτως μετά το 1980 υπήρξε κούρσα προς ιδιωτικοποιήσεις. Να υπενθυμίσω, ότι συχνά λησμονείται η ύπαρξη σχέσης αλληλοσυμπλήρωσης μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που σημαίνει ότι η ύπαρξη αμφοτέρων είναι απαραίτητη για την ικανοποιητική λειτουργία της οικονομίας.

Στην Ελλάδα των Μνημονίων επήλθε κυριολεκτικά ορυμαγδός με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Με το τραγικότερο, μέχρι τώρα, συμβάν αυτό του ξεπουλήματος των τρένων, που αφέθηκαν στην τύχη τους χωρίς φροντίδα και με την εκ των προτέρων αποδοχή ελαφρά τη καρδία «όποιον πάρει ο Χάρος».

Και τώρα ήρθε η σειρά του ξεπουλήματος του νερού, που αποτελεί από, κοινού με τον αέρα, (ο οποίος, τουλάχιστον προς το παρόν δεν ξεπουλιέται), και σε πείσμα των δύο αποφάσεων του Σ.Τ.Ε.(2014 και 2022) ζωτικό αγαθό της ύπαρξής μας. Ενώ, όπου τολμήθηκε το ξεπούλημα του, χάρις του κέρδους (Παρίσι, Βερολίνο και Μπουένος Αύρες), υπήρξαν τραγικές συνέπειες, και........

© newsbreak.gr