Η τελευταία δημοσκόπηση της Μέτρον Ανάλυσης δείχνει ότι το 64% των Ελλήνων επιθυμεί πολιτική αλλαγή. Η ανάγκη για αλλαγή, θα έλεγα ότι είναι περισσότερο από ποτέ επιτακτική, καθώς η χώρα καταρρέει από όποια οπτική γωνία και αν την εξετάσει κανείς. Γι αυτό, και το 64% των πολιτών που επιθυμούν αυτή την αλλαγή, θα έλεγα ότι είναι υπερβολικά χλωμό.

Η αντίρρησή μου, ωστόσο, αναφέρεται στην εμφανή τάση ορισμένων αναλυτών, να συσχετίζουν την απολύτως κατανοητή αυτή επιθυμία των πολιτών, με την προσπάθεια ανάδειξης συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων, που ήδη υπάρχουν ή και που εκκολάπτονται.

Συγκεκριμένα, κρίνω απαραίτητο να υπογραμμιστεί ότι η επιθυμία αλλαγής των πολιτών δεν αφορά αόριστα και αφηρημένα κάθε νέο πολιτικό κόμμα, που εμφανίζεται στο ελληνικό προσκήνιο.

Η Ελλάδα, δυστυχώς, βρίσκεται αυτή την ώρα, στο έσχατο σκαλί της υπόστασής της, κινδυνεύοντας να μην υπάρχει αύριο, ως κυρίαρχο κράτος. Η υπόλοιπη υφήλιος, είτε εντός, είτε εκτός της ΕΕ, ουδόλως λαμβάνει υπόψη την ύπαρξή της, τις ανάγκες της, τους κινδύνους που την περιστοιχίζουν. Δεν πρόκειται, αναγκαστικά, περί μίσους εναντίον της, ή περί ειλημμένης απόφασης να την εξαφανίσουν. Απλώς, θεωρείται αμελητέα ποσότητα, δυσδιάκριτη κουκίδα στους χάρτες, δεδομένη, αποδεχόμενη εκ των προτέρων ότι έρχεται εναντίον της, χωρίς να αντιδρά, αλλά επιπλέον και με εμφανείς τάσεις εξωραϊσμού του.

Σαφέστατα, το αφήγημα περί «ήρεμων νερών» ευθύνεται σε αποφασιστικό βαθμό για τη σημερινή ελληνική κατάντια. Αλλά, όμως, δεν έχει την αποκλειστικότητα.

Μια ατέλειωτη σειρά από κρίκους αλυσίδας, που καθένας από αυτούς προσθέτει μια επιπλέον καταδικαστική απόφαση της ύπαρξής της, οδήγησαν την πατρίδα μας στην τωρινή απελπιστική της κατάσταση. Είναι, ανάμεσα και σε άλλα, η κάκιστη απόφαση πρόωρης εισόδου στην ΕΟΚ, πριν ακόμη η οικονομία της, που έκανε σωστά βήματα προς την ανάπτυξη τότε, να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τον άγριο διεθνή ανταγωνισμό στα προϊόντα της. Είναι η εσπευσμένη είσοδος στην Ευρωζώνη με καταστρεπτική ισοτιμία του εθνικού της νομίσματος, αλλά κυρίως με την εφεξής αδυναμία υποτίμησης της εξωτερικής αξίας του νομίσματος της.

Ήταν στη συνέχεια, εκείνα τα ληστρικά, τα ατιμωτικά και τα εγκληματικά εδάφια, των Μνημονίων, που δεν θα είχαν σίγουρα γίνει αποδεκτά από καμία χώρα της υφηλίου, ακόμη και από άγριους και ξυπόλυτους ιθαγενείς. Που όμως τιμήθηκαν με τις υπογραφές Ελλήνων πρωθυπουργών και βουλευτών. Και μάλιστα, με αριθμό υπογραφών, διαχρονικά ανερχόμενο (172 στο 1ο Μνημόνιο,199 στο 2ο, και 229 στο 3ο). Ήταν εκείνη η περίεργη, για να μην παρασυρθώ σε άλλης φύσης χαρακτηρισμούς, υπόθεση του κ. Γεωργίου, που δεν είμαι σίγουρη ότι έκλεισε τελεσίδικα, αλλά οπωσδήποτε, κάθε εκδίκαση της (και ήταν πολλές), αναστάτωνε συθέμελα την ΕΕ, που αγωνιούσε για να μη συμβεί κάτι δυσάρεστο στον κ. Γεωργίου.

Υπενθυμίζω, ότι η υπόθεση αναφερόταν στην ανάγκη, η περίπτωση του ελληνικού χρέους, να χαρακτηριστεί (όπως, και τελικά χαρακτηρίστηκε) ως το χρηματιστικό έγκλημα του αιώνα. Και γι’αυτό, έπρεπε να αποδειχθεί υψηλό έλλειμμα στον προυπολογισμό, το οποίο και........

© newsbreak.gr