Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη (το «κύριος», όπως οφείλει να είναι γνωστό, παύει αυτόματα να χρησιμοποιείται για άτομα που έφυγαν από τη ζωή) πυροδότησε έντονες αντιδράσεις, αντιθέσεις, πικρόχολα σχόλια κ.λπ., χωρίζοντας για ακόμη μια φορά τον ελληνικό λαό σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα.

Και ενώ η ύπαρξη διαφορετικών απόψεων και προτιμήσεων είναι αναπόφευκτη, και θα πρόσθετα και υγιής, αυτό που είναι κατακριτέο, που περικλείει κινδύνους και που είναι σαφέστατα αντιδημοκρατικό είναι οι επιλογές των εκάστοτε αρμοδίων, οσάκις αποφασίζουν και ενεργούν, με προκλητικούς τρόπους, εναντίον της βούλησης των πολιτών.

Αυτό συνέβη, ανάμεσα και σε άλλα, με την υπογραφή της συνθήκης των Πρεσπών, με το πραξικόπημα της μετάλλαξης του ΟΧΙ σε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015, αλλά και στην πέραν ενός ανεκτού ορίου στήριξη της Ουκρανίας στον πόλεμο με τη Ρωσία.

Στην περίπτωση του αποθανόντος Κώστα Σημίτη, ομολογώ, ότι ουδέποτε, μέχρι σήμερα, υπήρξα μάρτυρας μιας τέτοιας αντίθεσης ανάμεσα, αφενός στην κατακραυγή εναντίον νεκρού, που κατηγορείται για όσα έπραξε ή δεν έπραξε εναντίον της χώρας και του λαού, εν ζωή, και αφετέρου μιας τέτοιας αποθέωσης με υπερβολικές δηλώσεις υπέρ, δημόσια κηδεία και τετραήμερο πένθος.

Η αποθέωση έχει ανατεθεί στα συστημικά ΜΜΕ ενώ η κατακραυγή έχει κυριολεκτικά μαυρίσει το διαδίκτυο, με τη μορφή σχολίων κάτω από ιστοσελίδες.

Πιστεύω ότι ο........

© newsbreak.gr