Yıllar yılları kovalıyor…

Her biri, umudumuzu, sevgimizi, güzel günlere olan inancımızı, geleceğimizi bir kör bıçak gibi kesip atarak yaşamımızdan çekip gidiyor…

Gidiyor da ne oluyor; yerine daha acımasız, daha gaddar ve bir o kadar da ahlaksız olacağı ancak bir “nü tablodaki” kadar gizemli, bilinemez olan bir başkası geliyor!

Biz, onlar, öbürleri yani zavallı insanlık yine ölüyor, yine paramparça oluyor, yine kanlar içinde yere seriliyor; Iraklı, Filistinli, Suriyeli, Libyalı, Afrikalı yani dünyalı minnacık kız çocukları için utanç içinde ağlıyor, yine kendisini efendi ilan edenler tarafından eziliyor, soyuluyor, ezadan cefaya koşturup duruyor… Ne demişti, en büyük Türk büyükleri?

-Bizim halkımız çile çekmeye alışıktır!

Maalesef haklıydılar!

Elbet başkaldıranlarımız, “Bu düzen böyle sürmez, uyanın, yalnızca bakmayın, görün” diyenlerimiz de oluyor; onlar da tıpkı dün olduğu gibi, bastırılmaya, yalnızlaştırılmaya çalışılıyor, olmazsa tenhalarda kurşunlanıyor, gözdağı vermek için hapishanelere tıkılıyor… Biz cenaze törenlerinde ağlaşıyoruz…

–Ve bu kepazelik böyle sürüp gidiyor!

Bizler, yani okumayan, yani izlemeyen, yani okumadığı, izlemediği için göremeyen, yani her geçen gün gerileyen, yoksullaşan ve de zavallı hale evrilen bizler, bizleri tarihte eşi benzeri görülmemiş biçimde çiğneyen, ufalayan, onurumuzu yok sayan, koca ulusu köleleştirenlere yine tarihte eşi benzeri görülmemiş bir........

© Nefes