Kadıköy’de ilk düdükten önce bir şey belliydi. Domenico Tedesco’nun "Bugün ofansif oynayacağız" cümlesi, klasik bir maç önü beyanı gibi durmuyordu. Daha çok, kapısı kilitli bir odanın anahtarını cebinde yoklayan bir adamın sakin öz güveni vardı sesinde. Fenerbahçe sahaya çıktığında bu cümle lafta kalmadı. Tempo, ilk saniyeden itibaren rakibin ensesine yapıştı.

Konyaspor nefes almak için başını kaldırdığında karşısında sarı lacivert bir duvar buldu. Önde baskı öyle bir baskıydı ki, topu kazandıkları yerle rakip kalenin arası birkaç adım kadardı. İlk 15 dakikada Anderson Talisca’nın kaçırdığı iki net pozisyon, skora yazılmadı belki ama oyunun ruhuna kazındı. Maçın yönü orada çizildi.

♦♦♦♦♦

Futbol bazen sabır oyunu değil, inat işidir. Jhon Duran’ın kazandırdığı penaltı bunun en temiz örneğiydi. Takip etti, zorladı, vazgeçmedi. Kilit zaten çatlamıştı, penaltı sadece kapıyı itti. Mert Müldür’ün şansın da yardımıyla attığı ikinci gol, bireysel bir an gibi görünse de aslında takım halinde kurulan baskının hasadıydı.

Talisca için ise bu maç küçük bir hikaye barındırıyordu. İlk 15 dakikada kaçan goller, tribünde homurtuya dönüşebilirdi. Olmadı. Penaltıdan attığı gol, Brezilyalının sırtındaki yükü aldı. Ardından gelen plase, futbolun adalet duygusunu hatırlattı. Kaçırdığını telafi eden oyuncu, kendini oyundan düşürmezse maç onu........

© Nefes