Christopher Nolan’ın 2026’da vizyona girecek merakla beklenen filmi The Odyssey’in (Odysseia) fragmanı yayınlandı ve beklendiği üzere sinema dünyasında yer yerinden oynadı. Ancak bu kez tartışmanın odağında senaryo kıvrımları veya oyunculuk performansları değil, "kumaşlar" var.
Tarihçiler ve dikkatli sinefiller, fragmandaki askerlerin M.Ö. 12. yüzyılın renkli ve nispeten ilkel Miken zırhları yerine, yüzlerce yıl sonrasına ait "modern" miğferler ve mat siyah deri kostümler giymesine isyan ediyor. Sosyal medyada yapılan "Antik Yunan ordusu mu, yoksa motosiklet çetesi mi?" benzetmeleri, filmin estetik tercihinin şimdiden sorgulanmasına neden oldu.

Bu hararetli tartışmanın merkezinde, filmin kostüm tasarımcısı Ellen Mirojnick (Oppenheimer, Bridgerton) ve bizzat Nolan'ın tercih ettiği estetik dil yatıyor.
Eleştirilerin en teknik ve belki de en haklı olduğu nokta, filmin geçtiği dönem ile kostümlerin ait olduğu dönem arasındaki yüzyıllık uçurumdur. Tarihsel gerçekliğine baktığımızda Odysseia destanı M.Ö. 12. yüzyılda, yani Geç Tunç Çağı veya Miken Dönemi'nde geçer. Bu dönemin en ikonik askeri ekipmanı, yaban domuzu dişlerinden özenle yapılan "Boar Tusk Helmet" (Domuz Dişi Miğfer) ve hantal ama renkli Dendra zırhlarıdır.

Oysa filmde Matt Damon (Odysseus) ve askerleri, bu dönemden yaklaşık 500-600 yıl sonrasına, Arkaik veya Klasik Yunan dönemine ait olan, yüzü tamamen kapatan "Korint Tipi" (Corinthian) miğferlerle görülüyor. Tarihçiler ve pürist izleyiciler için bu, bir II. Dünya Savaşı filminde askerlere modern kevlar yelek giydirmekle eşdeğer bir anakronizm hatası olarak kabul ediliyor.

Hollywood'un son yıllarda antik dönem filmlerine uyguladığı "renksizleştirme" filtresinden Nolan da nasibini almış görünüyor. Tarihsel kanıtlar Miken savaşçılarının tunç zırhlar giydiğini ve kıyafetlerin doğal boyalarla (kırmızı, mavi, sarı) oldukça canlı olduğunu gösterirken; Nolan'ın dünyasında ağırlıklı olarak siyah deri, gri metal ve mat kumaşlar hakim. Askerlerin o dönemde sadece barbar kavimlere özgü olan "pantolon" giymesi ise bardağı taşıran son damla oldu.

Bu estetik tercih elbette tesadüf değil.........

© Muhalif