İnsanımızı Allah ve Rasûlü’nün koyduğu geniş sınırlar içerisinde yetiştirmek esas olmalıdır. “Ete-kemiğe bürünmüş Kur’an” olan Hz. Peygamber’i (sav) günümüze taşıyıp O’nun uygulamaları ile eğitmek için bize çocuklarını teslim edenlere İslam’ı, taassuptan uzak bir şekilde ulaştırmak zorundayız. Rasûlullah (sav)’i günümüze taşırken de bütün olarak taşımak durumundayız. Kendi bulunduğumuz siyasî ya da cemaatsel duruşumuz, Rasûlüllah’ı bir yönüyle alıp öbür yönünü görmezlikten gelme konumuna düşürmemelidir.
Peygamberimizin 28 savaşa komuta eden bir “Kılıç Peygamberi” olduğuna vurgu yapıp, “Ben rahmet ve kılıç peygamberiyim” ve “Seni âlemlere ancak rahmet olarak gönderdik” (Enbiya:107) talimatlarını göz ardı etmek, Rasûl’e en büyük iftiradır. Öyleyse O “Hem rahmet, hem de gerektiğinde kılıç peygamberidir“. Rasûlullah’ın (s.a.v), savaşa izin verildiği on yıllık Medine döneminde fiilen savaştığı gün sayısı toplam 50 gündür. Evet, yanlış okumadınız toru-topu 50 gün… 23 yıllık peygamberlik hayatında sadece 50 gün fiilen savaşan bir peygamberi “savaş peygamberi” olarak lanse etmek ne kadar doğrudur? İslam’da aslolan BARIŞTIR. Savaş, ârızîdir. İstenmez ama başa gelince kanımızın son damlasına kadar savaşırız. Çünkü savaşta cepheden kaçmak büyük günahlardandır. Rasûlullah da ” “Ey Müslümanlar! Düşmanla karşılaşmayı arzu etmeyiniz; Allahtan âfiyet dileyiniz. Fakat düşmanla karşılaşınca da sabrediniz ve biliniz ki, cennet kılıçların gölgesi altındadır” (Buhari, Cihad 112; Müslim, Cihad 20) buyurmuşlardır. Yani Peygamberimiz “Rahmet” peygamberidir, savaş onun yedeğidir. Doktor hastasını iyileştirmek için her türlü ilacı kullanır. Haplarla veya antibiyotikle tedavi eder. Fakat hastalık bunlarla iyi olmaz da doktor operasyon yapmak zorunda kalırsa, ameliyat eder. İşte İslam da barış endeksli her çareye başvurur. Fakat karşı taraf anlamaz illa savaş derse ve Müslümanlar da savaş için hazır olur ve cepheler netleşirse, zaruri olarak savaşa başvurur. Aynen doktorun zorunlu olarak ameliyata........