İnsan, kendine sorar:
Bir çocuğun açlıktan öldüğü bir dünyada, insanlık neyle meşguldür?

Gazze’de insanlar açlıktan yere yığılıyor.
Kadınlar, bebekleri daha konuşmaya başlamadan toprağın altına gömüyor evlatlarını.
Erkekler, bir duanın kıyısında, gözleri boşluğa bakarak sessizce tükeniyor.

Ve dünya bunu sadece izliyor.

İnsan, zamanla acıya alışır derler.
Ama acıya alışmak; kalbin öldüğünün ilanıdır.
Eğer bir annenin çığlığı artık uykunuzu kaçırmıyorsa,
Siz artık yaşayan biri değilsinizdir.
Sadece yürüyen bir et yığınısınızdır.

Gazze’de dua eden mazlumlar var.
Dizüstü yere çökmüş, elleri göğe uzanmış.
Yüzlerinde hem umut hem tükenmişlik.

Şöyle diyorlar:

“Rabbimiz! Bizi halkı zalim olan şu şehirden çıkar, bize katından bir dost ve yardımcı gönder.”
(en-Nisâ, 75)

Bu, sadece bir........

© Mir'at Haber