Spor, yalnızca bireysel başarıların ya da olağanüstü azim hikâyelerinin alanı olarak düşünüldüğünde, kaçınılmaz biçimde istisnai kalır. Oysa sporun gerçek gücü, nadir başarı öykülerinde değil; gündelik hayata nüfuz edebilme kapasitesinde yatar. Asıl mesele, sporcu olmayı olağanüstü koşullara bağlı bir ayrıcalık olmaktan çıkarıp, zorluklara rağmen sürdürülebilir bir yaşam pratiğine dönüştürebilmektir.

Bu noktada soruyu tersinden sormak gerekir: “Neden spor bu kadar zor?” değil, “Neden spor, hayatın doğal bir parçası hâline gelemiyor?” Çünkü spor kültürü, yalnızca sporcuların değil; ailelerin, yerel aktörlerin, eğitim kurumlarının ve kamusal politikaların ortak üretimidir. Sporcu, bu zincirin en görünür halkasıdır; fakat yükün tamamını tek başına taşıması beklenir. Bu yaklaşım, sporun gelişimini baştan sınırlar.

İyi bir sporcu olmak, öncelikle disiplinli bir zaman yönetimi meselesidir. Spor, okuldan veya hayattan artakalan zamanlarda yapılan ikincil bir faaliyet olarak konumlandığında, ne bedensel gelişim ne de zihinsel süreklilik sağlanabilir. Oysa spor, hayatın dışına eklenen bir yük değil; hayatın kendisini düzenleyen bir çerçeve olarak düşünüldüğünde dönüştürücü olur. Düzenli antrenman, yalnızca........

© Milli Gazete