Kaktüs, sert gövdesi ve dikenleriyle kendi sınırlarını çizen bir bitkidir; yaşamını, en elverişsiz koşullarda, az su ve zorlu iklimlere rağmen sürdürür. Çölün kavurucu güneşi altında, toprağın çatladığı, rüzgârın acımasız estiği bir ortamda, kaktüs kendi ritminde var olur, sınırlarını ve biçimini korur. Bu basit doğa olayı, siyasal hareketlerin varlığı ve devamlılığı üzerine düşündüğümüzde, bize güçlü bir metafor sunar. Siyasal hareketler de tıpkı kaktüsler gibi, baskılar, yok saymalar, iç çatışmalar ve dış müdahaleler arasında ayakta kalmaya çalışır; kendi kimliklerini ve ideallerini koruyarak, zorluklara rağmen hayatta kalmayı başarırlar.

Bir kaktüsün varlığı, fiziksel olarak basit görünse de aslında büyük bir süreklilik ve direnç örneğidir. Kökleri derinlere iner, gövdesi güneşin ve kuraklığın karşısında dimdik durur; dikenleri, hem kendini koruma hem de sınırlarını çizme işlevi görür. Siyasal hareketler de benzer bir biçimde, ideolojik ve örgütsel köklerini toplumun derinliklerine salar. Bu kökler, hareketin toplumsal tabanını oluşturur; halkla kurulan bağlar, fikirlerin kuşaktan kuşağa aktarılması ve kolektif hafıza, hareketin gövdesini besleyen damarlar gibi işler. Dikenler ise, hareketin savunma mekanizmalarını, muhalefet karşısındaki stratejik direncini ve kimlik sınırlarını simgeler.

Sonsuzluk kavramı burada, fiziksel bir ölümsüzlükten çok, direnç ve süreklilik üzerinden okunabilir. Kaktüs, değişen mevsimlere, kuraklığa ve yok oluş tehditlerine rağmen kendi ritminde yaşamaya devam eder. Siyasal hareketler de benzer bir döngüselliğe sahiptir; zaman çizgisel değil, döngüseldir. Her kriz, her seçim, her baskı ve her toplumsal dönüşüm, hareketin döngüsüne eklenen bir harekettir. Bir baskı dalgası hareketi geçici olarak sarsabilir, liderler değişebilir, fikirler tartışmalı hâle gelebilir; ancak ideallerin kökleri toprağa sıkıca........

© Milli Gazete