Her kâbus biter, her acı diner, rahatsız edici her rüyadan uyanılır. Yaşanan gerçeklik kâbus ya da rüya değildir; uyanılmaz. Zaman, herhangi bir şeyin ilacı olmasa gerek ki sadra şifa olmaz. Aylar, yıllar geçer, asır geçer; kâbusa benzetilen zamanın nihayeti görünmez. Ne güneşli güzel günlere hasret gözler, ne gelecekten umut kesmemesi öğütlenen gönüller ne de herhangi bir güzelliğe ihtiyaç duymayan nasipsizler gün gelip dirilmek için beklenip duran dibi göremez. Karşılaşılan kötülüklerin daha dibi yoktur çünkü daha beteri ne olabilir diye arandıkça mevcut meşrulaşır. Mevcut durum meşrulaştıkça da daha geriye, daha dibe doğru yol alınır. Acı duyulur. Lakin söylemin romantizmine kapılmadan hak teslim edilmelidir ki, hissedilen acı hiçbir ruha fiyaka bağışlamaz!

Bir istila değildir. Kimse bir istiladan söz etmez zaten. Olsa olsa istikrardır o elim gerçek. Bir yandan istiklal ve istikbal göklere çıkarılıp ulaşılmaz kılınır. Öyle ya istikbal niye göklerdedir ve neden yere inmez? Üstelik en ihtiyaç hissedilen demde… Sonra ne Moğol sürüsü vardır ortalıkta ne Haçlı ordusu… Kana susamış Roma gladyatörleri, tanrılık iddiasında bulunup telef olan firavunlar, zulüm ile abat olacağını zannedip elinden geleni ardına koymayan krallar kendileri için verilen, şahıslarına fırsat tanınan zamanını yaşayıp gider. Yalnız gücünü halkın geçirgenliğinden alan asrın istilası bir türlü geçmez. Bilinendir; her Moğol yakar, yıkar, her şeyi........

© Milli Gazete