Kitabın ortasından konuşmaya devam ettiğimiz günlerdi. Onlarca çocuk cesedini izledikten sonra vurulmaktan zerrece korkumuz kalmamış… Ölüm sonrası ile ilgilenmiyoruz. Komple Cenab-ı Hakk’ın takdirine havale etmişiz. Sadece ölüm anı ile ilgili biraz kaygılarımız mevcut… Can tatlı, ne yaparsın… Aralık ayındayız. Kar kış yeni bastırmış. Dünya üzerinde yaşanan hadiselere söz söylemeye takatimiz kalmamış… Tanrıyı sadece Yahudi ve Hristiyan sapkınlar değil… Tüm insanlık kıyamete zorluyor. İfsat, almış başını gitmiş. Günahlar, haramlar çıldırmışçasına… İyiliğin nesli hızla tükenmekte…

Canımız burnumuzda… Bir besmele, bir cesaret, bir çay koy da yeniden başlayalım evlat diyorsun. Ben çay yapmayı bilmem ki diyor kızce… Estağfurullah… Neyse… Vakit girdi. Bir soluklanalım. Ruhumuzu arındıralım. Cemaatle namaz kılalım diyorsun… Bir kamet bekliyorsun, kıyama kalkmak için… Kafanı çevirip sırtını yasladığın delikanlılara bir bakıyorsun. Müezzinlik bilen adam yok… Gözler yaşlı… Kendimizden utandık. Yetiştirdiklerimizden utandık… Necip Fazıl’ın şu dizelerini geçiriyoruz içimizden… “Ağlayın… Su yükselsin… Belki kurtulur gemi…”

Kızlarımız

Bırak çay koymayı keçeli! Müslümanlığı bilmiyorlar. Müslüman hanımın asaletini bilmiyorlar. Müslüman hanımefendinin sorumluluklarını bilmiyorlar. Ana baba hakkı bilmiyorlar. Altında büyüdükleri çatıya karşı sorumluluklarını bilmiyorlar. Ekmek, tuz hakkı gözetmiyorlar. Üzerinde doğup büyüdükleri toprağa karşı vazifelerini bilmiyorlar. Sözde inandıkları dinin helallerini, haramlarını bilmiyorlar. Setr etmeyi bilmiyorlar. Kızlarımız gizlenmekten, gizleniyorlar. Görünmek için çırpınıyorlar. Sadece ayaklarını yere vurmakla yetinmiyorlar. Sosyal medya........

© Milli Gazete