Kaç yaşına kadar biçilmiş ömrümüz, bilemeyiz. İnsanın son tüketim tarihi yazmıyor üstünde. Yaşamın emekliliği yok. Son nefese kadar sorumluyuz hayattan. Aklımız yerindeyse, çocuk da değilsek aklımızdan geçenlerden dahi mesulüz. Okumanın, çalışmanın, üretmenin, ibadetin devamını sağlamakla yükümlüyüz hatta iki günün birbirine denk olmaması hususunda da ayrıca itina göstermeliyiz. “Ben okumadım evladım okusun, ben görmedim evladım görsün, bizden geçti o yaşasın” derken üç beş kez düşünmeliyiz. Sahiden bizden geçti mi yoksa geçmiş gibi davranmak işimize mi geliyor!
Çocukları terbiye edelim, onları doğru yönlendirelim diye kendi istikametimizi unutuyoruz. Neleri neleri ıslah ediyor insan; azgın ırmakları, yabanî hayvanları da kendini ıslah edemiyor. Her şeyi kendi minyatürü olan........