Tevbe Suresi’nin 60 ve 61. ayet-i kerimelerinin esbab-ı nüzûlü, Hz. Ömer’in Peygamber Efendimizin (A.S.M.) vermiş olduğu bir hükmü kabullenmeyen bir münafığın kellesini kesmesidir. O münafığın yakınlarının kısas veya diyet talebi üzerine bu ayet-i kerimeler nâzil olmuş ve Peygamber Efendimiz (A.S.M.) Hz. Ömer’e (R.A.), “Hakla bâtılın arasını ayıran” mânâsına “Faruk” sıfatını vermiş ve kısas ve diyet verilmeyeceğini beyan buyurmuştur. Bu hadise ve bu ayet-i kerimeler kıyamete kadar gelecek bir hüküm olmuştur.
Konuyu daha iyi kavramamız için önce ayet-i kerimelere meâlen bakalım ve sonra bir tefsirdeki izahını iktibas edelim:
“Sana indirilene ve senden önce indirilenlere inandıklarını ileri sürenleri görmedin mi? Zira şeytana inanmamaları kendilerine emrolunduğu halde şeytanın önünde muhâkemeleşmek istiyorlar. Halbuki şeytan onları büsbütün saptırmak istiyor.
Onlara: ‘Allah’ın indirdiğine (kitaba) ve Resûle gelin (onlara başvuralım)’ denildiği zaman, münafıkların senden iyice uzaklaştıklarını görürsün.” (Nisa Suresi / 60-61)
“Hulâsat’ül Beyan” tefsirinde bu ayetin sebeb-i nüzulü şu şekilde anlatılmaktadır:
“(…) ‘Münafıklar iman ettiklerini zu’m ederler (zannederler) de bu zu’mlarına muhalif ne gibi şeylerle meşgul olurlar?’........